قیاس تطبیقی میان ویژگی های عمومی معماری هیبریدی و خصوصی مسکن هیبریدی

محمدرضا صافی اصفهانی¹ ندا سادات صحراگرد منفرد² میترا غفوریان³

1) کارشناسی ارشد معماری مسکن، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران، ایران
2) استادیار گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران، ایران.
3) استادیار گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران، ایران.

محل انتشار : چهارمین کنفرانس بین المللی معماری،عمران،شهرسازی،محیط زیست و افق های هنر اسلامی در بیانیه گام دوم انقلاب(4icacu.com)
چکیده :
معماری مسکن هیبریدی به‌عنوان یک راهکار نوآورانه در طراحی شهری، با هدف بهینه‌سازی استفاده از فضا و ارتقای تعاملات اجتماعی، بر ادغام عملکردهای متنوع در یک ساختار یکپارچه تأکید دارد. این پژوهش، با بهره‌گیری از روش پژوهش توصیفی-تحلیلی و تطبیقی-قیاسی، به بررسی تطبیقی ویژگی‌های معماری هیبریدی و مسکن هیبریدی پرداخته است. سؤال اصلی پژوهش مبنی بر شناسایی مصادیق ویژگی‌های معماری هیبریدی در مسکن هیبریدی بوده است. لذا هدف مطالعه حاضر، شناسایی مصادیق ویژگی‌های معماری هیبریدی در مسکن هیبریدی و ارائه چارچوبی مفهومی جهت طراحی این نوع مسکن است. پژوهش تلاش دارد تا از طریق بررسی تطبیقی، ویژگی‌های مشترک و متمایز میان معماری هیبریدی و مسکن هیبریدی را شناسایی کرده و مبنایی برای توسعه مدل‌های طراحی در حوزه مسکن هیبریدی فراهم کند. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که ویژگی‌های مشترک این دو رویکرد شامل چندمنظوره بودن، سازگاری، انعطاف‌پذیری، جامعه‌پذیری، تاب‌آوری و خودکفایی است. بااین‌حال، برخی ویژگی‌های معماری هیبریدی، نظیر مقیاس کلان، فرم و شکل آزاد، برون‌گرایی و عملکرد ۲۴ ساعته، در مسکن هیبریدی نمود کمتری دارند که این امر ناشی از نقش برجسته معماری هیبریدی در تعامل با محیط شهری است. در مقابل، ویژگی‌هایی همچون تعادل میان فضاهای عمومی و خصوصی و حفظ حریم ساکنان در مسکن هیبریدی اهمیت بیشتری یافته است، زیرا این نوع معماری بر پاسخگویی به نیازهای سکونتی متمرکز است. یافته‌های این پژوهش می‌تواند به‌عنوان مبنایی برای توسعه مدل‌های طراحی در حوزه مسکن هیبریدی و بهبود کیفیت فضاهای شهری مورد استفاده قرار گیرد.
کلمات کلیدی : معماری هیبریدی مسکن هیبریدی چند منظوره گرایی در معماری انعطاف پذیری