تبیین مفهوم پایداری اجتماعی در بافت های حاشیه ای نمونه موردی بافت حاشیه ای شمال تبریز

یوسف بهاری¹ حسن حکمت نیا²

1) دانشجوی دکتری تخصص جغرافیا و برنامه ریزی شهری تهران، پیام نور، تهران، ایران
2) استاد گروه جغرافيا، دانشگاه پيام نور، رضوانشهر (صدوق)

محل انتشار : سومین کنفرانس بین المللی معماری، عمران،شهرسازی،محیط زیست و افق های هنر اسلامی در بیانیه گام دوم انقلاب(3icacu.ir)
چکیده :
چكيده در ابتدا در مباحث توسعه پایدار، مسایل اقتصادی و زیست محیطی غلبه داشتند و کمتر به مباحث اجتماعی توجه می شد؛ اما امروزه پایداری اجتماعی یکی از ابعاد مهم توسعه پایدار در کنار ابعاد اقتصادی و زیست محیطی در شهرهاست؛ که می تواند زمینه شکل گیری شهری پایدار؛ که امکان زیستن متناسب و هماهنگ شهروندان را براساس مشارکت، حس تعلق، جامعه مدنی، هویت و... را فراهم سازد. پایداری اجتماعی در بر گیرنده مفاهیمی همچون حس تعلق، مشارکت، هویت، دل بستگی به محل و... می باشد. در این میان فضاهای عمومی شهر به این دلیل که به عموم شهروندان تعلق داشته و همه شهروندان بدون هر گونه تبعیض جنیست، نژاد، قومیت، و سطح اقتصادی - اجتماعی) و محدودیتی به آن دسترسی دارند می توانند نقش بسیار مهمی را در پایداری اجتماعی ایفا کنند. چنین فضاهایی سبب تعامل اجتماعی به عنوان پیش نیاز همگرائی، حس تعلق، مشارکت و نهایتا پایداری اجتماعی به عنوان ضرورتی انکار ناپذیر در تداوم توسعه پایدار شهری تلقی می گردند. این پژوهش می کوشد تا به بررسی پایداری اجتماعی در فضاهای شهری، مطالعه موردی: محدوده های حاشیه نشینی تبریز با روش توصیفی-تحلیلی بپردازد. داده هاي مورد نياز از طریق روش كتابخانه اي جمع آوری شد. نتایج نشان دهنده سطح پایین پایداری اجتماعی در این محدوده می باشد.
کلمات کلیدی : پایداری پایداری اجتماعی حاشیه نشینی تبریز