ارزیابی مدل سرزندگی خیابان های شهری در ایران (نمونه موردی خیابان انقلاب، تهران)

پری حقیقی فرد¹ کیانوش ذاکر حقیقی²

1) دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری، دانشکده هنر و معماری، واحد همدان، دانشگاه آزاد اسلامی، همدان، ایران
2) دانشیار گروه شهرسازی، دانشکده هنر و معماری، واحد همدان، دانشگاه آزاد اسلامی، همدان، ایران

محل انتشار : پنجمین کنگره بین المللی عمران، معماری و توسعه شهری(5icsau.com)
چکیده :
خیابان بعنوان یک شریان ارتباطی زیر بنایی ترین عنصر در ساختار کالبدی هر مجموعۀ زیستی به شمار می آید . سرزندگی این شریان های حیاتی شهر بخش مهمی از کارکرد کیفی شهر را تشکیل می دهد. در این پژوهش سعی شده تا با ترکیب دو روش تحقیق شامل تحلیل محتوا، تحلیل عاملی تاییدی ایتدا مدلی نظری از مطالعات پیشین به روش اسنادی و سپس طبقه بندی و وزن دهی بدست آورده و نهایتا آن را در یک نمونه موردی ایرانی به بوته آزمون بگذاریم. نتایج تحقیق نشان می دهد که عامل اول (قابلیت دسترسی) با درصد واریانس تبیینی 91/12 درصد، قوی-ترین عامل در تبیین تغییرات سرزندگی محدوده میدان انقلاب تا چهار راه ولیعصر است. همچنین مهمترین فاکتورهای بعدی شامل عامل دوم (ایمنی و امنیت) 32/10 درصد، کیفیت محیطی 94/8 درصد، کارایی تجاری و اقتصادی 95/7 درصد، است که پس از عامل قابلیت دسترسی، قوی¬ترین عوامل در تبیین تغییرات میزان سرزندگی می¬باشد.
کلمات کلیدی : سرزندگی خیابان شهری تحلیل عاملی تاییدی خیابان انقلاب