مبانی سازماندهی فضایی در مراکز آموزشی اوتیسم از منظر رفتار فضایی

علی حمزه لوی¹ محسن تابان²

1) دانشجوی کارشناسی ارشد معماری گرایش معماری، پردیس علوم و تحقیقات خوزستان،دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز،ایران
2) دکترای معماری و استادیار دانشکده معماری و شهر سازی دانشگاه صنعتی جندی شاپور دزفول(نویسنده مسئول)، گروه معماری، واحد اهواز دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران

محل انتشار : پنجمین کنگره بین المللی عمران، معماری و توسعه شهری(5icsau.com)
چکیده :
اوتیسم بیماری است که روند ابتلا به ان به قدری سرعت پیدا کرده که آن را بیماری قرن 21 می دانند. درایران طی یک مطالعاتی از هر 150کودک یک نفر درگیر این بیماری است . یکی از مباحث پایه در معماری،فضا و سازمان دهی فضایی است که باید در طراحی مرکز آموزشی به آن توجه شود.طراحی یک مرکز اوتیسم مستلزم واکاوی معیارهای روانشناسی محیطی در رابطه با اوتیسم است. کنترل برخی از این معیار ها که سبب بروز رفتار های محیطی می شوند، با سازماندهی فضایی مناسب میسر می شود.هدف این مقاله توجه به راهکارهایی عملکردی در طراحی مراکز آموزشی مرتبط با اوتیسم می باشدودر این مقاله با بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای و گردآوری اطلاعات ، رفتار کودکان اوتیسم در فضا را با توجه به ویژگی های آنان مورد مطالعه قرار گرفته می شود و راهکارهایی جهت سازماندهی قسمت های مختلف فضا ارائه داده می شود.
کلمات کلیدی : اوتیسم فضا معماری رفتار فضایی سازماندهی