انعکاس هنر بومی در اشعار منوچهر آتشی و علی باباچاهی

دکتر نسرین مظفری¹ مرضیه نوروزی²

1) استادیار دانشگاه علوم پزشکی بوشهر،گروه دروس عمومی
2) کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی

محل انتشار : دومین همایش ملی نگاهی نو به زبان و ادب عامه(ammeh2.ir)
چکیده :
چکیده بومی‏گرایی، تمایلی نسبی است که از احساس میهنی هنرمند، نشأت می‏گیرد و بر اساس آن شاعر یا نویسنده تأثیرات محیط اجتماعی خود را آگاهانه یا ناخودآگاه به کمک عناصر بومی و محلی در اثر خویش بازتاب می‏دهد. منوچهر آتشی و علی باباچاهی از شاعران چیره دست معاصر هستند که جوهره‏ی شعریشان سخت تحت تأثیر اقلیم سوخته‏ی جنوب و عناصر و نمادهای آن است به گونه‏ای که دفترهای شعریشان گنجینه‏ی ثروتمندی است از باورها، نوع پوشش، بازی‏ها، سازها، آوازها، آیین سوگ، آیین‏های جشن و.... که در این عرصه چنان از فرهنگ بومی خویش متمتع شده‏اند که ادبیات این خطه تاکنون چنین چیزی را به خود ندیده است؛ زیرا آنان با تسلّطی کامل بر فرهنگ دیار خود جوهره‏ی شعریشان را با هنرمندی در آداب و رسوم و فرهنگ خویش متبلور ساخته‏اند که گستردگی و پردازش منوچهر آتشی به این المان‏های جنوبی درخور تأمل است. هر چند برای شاعری چون باباچاهی هم که در پایتخت، تنها به یاد زادگاهش شعر می‏سراید، چنین انعکاس پر طنین، صریح و عریانی از عناصر جنوب، مسحور کننده است. چنان‏که بعد از آتشی می‏توان او را مشعل‏دار چنین جریانی دانست که همواره روشن و پایدار خواهد ماند. در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی ـ تحلیلی مهم‏ترین نمود و جلوه‏های فرهنگ بومی در اشعار این دو شاعر برجسته‏ی جنوبی استخراج و از رهگذر بررسی بدان پرداخته شد. واژگان کلیدی: شعر، درون مایه، منوچهرآتشی، علی باباچاهی، بومی گرایی.
کلمات کلیدی : واژگان کلیدی: شعر درون مایه منوچهرآتشی علی باباچاهی بومی گرایی.