بررسی بومی گرایی در شعر شاعران خوزستان با تاکید بر شعر هرمز علی پور. داریوش معمار و سید محمود سجادی

نادر کریمی راد¹ مسعود پاکدل² مژده غیبی³

1) دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد رامهرمز
2) استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد رامهرمز
3) کارشناس ارشد ادبیات فارسی پیام نور

محل انتشار : دومین همایش ملی نگاهی نو به زبان و ادب عامه(ammeh2.ir)
چکیده :
چکیده:شعر خوزستان دارای ریشه ای قوی در شعر فارسی است و شاعران این خطه تأثیر بسیاری در روند رو به جلوی شعر فارسی داشته اند. حسن میهن پرستی در شاعران این خطه و تعلق خاطری که آنها به این خطه دارند، موجب شده که آنها خود را حتی در شعر، نسبت به آب و خاک مادری و زادگاه متعهد و مدیون بدانند. گاهی شاعری بنا به روحیات شاعرانه اش بیشتر به طبیعت زیست بوم پرداخته است و گاهی به فرهنگ و آداب و رسوم و باورهای منطقه و قوم خود و گاهی نیز سعی داشته که به زبان و گویش خاص خود در شعر بپردازد و شعر خود را در قالب جدیدی از زبان به ظهور برساند. در کنار همه ی این ها، برخی شاعران همچنان در درون خود درد جنگ را احساس می کنند، جنگی که بر تن هر خوزستانی زخمی کاری را به یادگار گذاشته است. خوزستان دارای تمدن دیرینه ای می باشد و اقوامی متمدن در آن زیسته اند که آثار و بناها و فرهنگ خود را در این منطقه به یادگار گذاشته اند و حتی می توان گفت که برخی گویش های کنونی در خوزستان نیز ریشه در زبان های باستانی فارسی و پهلوی دارد، بنابراین ذکر این موارد در شعر شاعران موجب شده است که اشعار آنها سندی برای ماندگار شدن این مکان ها و فرهنگ های اصیل بومی منطقه گردد.
کلمات کلیدی : بومی گرایی.هرمز علی پور.داریوش معمار.سید محمود سجادی