رنگ اقلیمی در شعر حسن کرمی زاده

فاطمه غفوری¹ محمد مرادی²

1) دکترای زبان و ادبیات فارسی و عضو هیئت علمی دانشگاه ازاد اسلامی واحد انار ،ایران.
2) دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد انار ، ایران.

محل انتشار : دومین همایش ملی نگاهی نو به زبان و ادب عامه(ammeh2.ir)
چکیده :
محیط زندگی و اقلیم شاعر تاثیر انکارناپذیری بر سروده ی او می گذارد. رنگ محلی یا صبغه اقلیمی اصطلاحی است که این تاثیرات را درشعر شاعران بیان می نماید. اندوخته های فکری و ذهنی هر شاعر از رهگذر زندگی در اقلیم طبیعی و فرهنگی خاصی، به آفرینش تصاویر شاعرانه ای درشعر او می انجامد، که به آن رنگ محلی یا اقلیمی گفته می شود. بازتاب تجربه ی شخصی شاعران، در شعر معاصر ایران نتیجه ی آشتی و همزیستی انسان با طبیعت و بازگشت به خویشتن است. که ابتدا در شعر های نیما یوشیج ظهورکرد و پس از او در شعر شاعران نوپرداز به نحو گسترده ای انعکاس یافت. این پژوهش به روش مطالعه ی کتابخانه ای به شیوه تحلیلی -توصیفی در پی پاسخ به این پرسش است که حسن کرمی زاده به چه میزان توانسته اقلیم استان هرمزگان را در شعر خود منعکس نماید. و نتایج به دست آمده حکایت از این دارد که سوای بوم سروده های او، رنگ اقلیمی در اشعار سپید و نیمایی او پر رنگ تر از اشعار کلاسیک او است.
کلمات کلیدی : شعر- رنگ محلی-حسن کرمی زاده