بازشناسی گونه های نظری و شکلی منطقه گرایی در معماری

سجاد بهروز¹ خسرو صحاف²

1) دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه خیام، مشهد، ایران،
2) استادیار گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد مشهد، ایران

محل انتشار : کنگره بین المللی علوم مهندسی و توسعه شهری پایدار - کپنهاگ(dtuconf.eu)
چکیده :
منطقه گرایی ریشه در مباحث بومی و محلی دارد و سعی در برقراری تعامل میان معماری و بستر فرهنگی آن دارد. منطقه گرایی در برگیرنده ویزگی‌های خاص مکان معینی است، که معرف ارزش‌های انسانی آن مکان می‌باشد. مقاله پیش و در پی آن است که مفهوم منطقه گرایی، رویکردها و ویژگی‌های آن‌ها را مشخص سازد، تا به مفاهیم غالب در منطقه گرایی دست یابد. نتایج حاصله از این تحقیق نشان می‌دهد که نظریه منطقه گرایی از توجه صرف به کالبد و مباحث شکلی و بصری منطقه گذر کرده است و با توجه به ارزش‌های فرهنگی و اجتماعی و با تاکید بر انسان و تعاملات آن رویکردهای نوینی را در زمینه معماری مطرح کرده است. منطقه گرایی با برقراری پیوند میان نیازها، قابلیت‌های محلی و فناوری در راستای رسیدن به توسعه پایدار گامی تاثیر گذار برداشته است. منطقه گرایی رویکردی است که در مقابل یکسان سازی معماری و عدم توجه به فرهنگ و بستر فرهنگی مقاومت کرده و به دنبال تقویت ارزش‌های منطقه‌ای و احترام به ویژگی‌های زیست محیطی بوده است. روش تحقیق در این مقاله بر مبنای روش کیفی و تحلیلی- تفسیری بوده است و از شیوه اسنادی کمک گرفته شده است.
کلمات کلیدی : منطقه منطقه گرایی گونه های نظری و شکلی معماری معاصر