توسعه پایدار در محیط زیست

نفیسه رضاپور اندبیلی¹

1) دانشجوی دکتری رشته مهندسی محیط زیست- دانشگاه ملایر- ایران

محل انتشار : چهارمین کنگره سالانه بین المللی توسعه کشاورزی، منابع طبیعی، محیط زیست و گردشگری ایران(4icsda.ir)
چکیده :
محيط زیست به عنوان ایفاگر نقش های متعدد جهت ایجاد تعادل در زندگی یکی از ارکان بسيار مهم حيات و توسعه می باشد ولی به دو دليل عمده هم اکنون مورد بهره برداری بيش از حد قرار گرفته است: اولين مورد نبود قوانين و مقررات ویژه و لازم الاجرا و دومين مورد تعریف نکردن مالکيت خاص بر آن است. توسعه پایدار مفهوم جدیدی است که پس از انقلاب صنعتی و معضلات ایجاد شده در رابطه با صنعتی شدن شهرها و توسعه تکنولوژیک شهرها و از طریق پیوند بین ابعاد مختلف توسعه و توجه خاص به ملاحظات اکولوژیکی شکل گرفته است.توسعه پایدار دارای رویکردی جامع و طبیعت گرا و انسان مدار و دربردارنده‌ی مفاهیم ارزشمندی در زمینه حفظ ارتقائ و بهبود سلامت انسان ها و نظام های اکولوژیکی در بلندمدت و تامین نیازهای بشری بدون از بین بردن توانایی نسل آینده است و رسیدن به پویایی اقتصادی و محیط زیست قابل زندگی و برابری اجتماعی از ابعاد مهم آن به شمار می‌آید. این نوع توسعه روشی است که در وقع با رفاه مردم در مناطق شهری رابطه مستقیم دارد از این رو تمام ابعاد و جوانب زندگی شهرنشینی از نظر اقتصادی و اجتماعی و کالبدی را در بر می گیرد و از آنجاییکه همین ابعاد به صورت طبیعی به یکدیگر وابسته می باشند و بر یکدیگر تاثیر می گذارند ابتدا نیازمند شناخت و سپس اتخاذ چارچوب دقیق برنامه ریزی شده و طراحی شده ای است که به مدد آن هماهنگی و تعادل بالاترین سطح پایداری در شهرها و مناطق شهری حاصل شود.
کلمات کلیدی : توسعه پایدار,محیط زیست,پایداری اکولوژیک, انقلاب صنعتی