بررسی عوامل موثر بر معماری کودک محور با هدف افزایش تجربه در کودکان

الهه عین آبادی¹ علی شرقی² فهیمه معتضدیان³

1) دانشجوی کارشناسی ارشد معماری،گروه معماری، واحد پردیس، دانشگاه آزاد اسلامی، پردیس، ایران
2) استادیار، گروه معماری، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، تهران، ایران
3) استادیار، گروه معماری، واحد پردیس، دانشگاه آزاد اسلامی، پردیس، ایران

محل انتشار : سومین کنفرانس بین المللی پژوهش های کاربردی در علوم و مهندسی - دانشگاه مارمارا ترکیه(3carse.com)
چکیده :
کودکان حساس‌ترین و تاثیر پذیرترین گروه سنی جامعه را تشکیل می‌دهند و در مهم‌ترین سال های زندگی‌شان یعنی زمانی که پایه های رشد شخصیتی، ذهنی، جسمی و اجتماعی آن‌ها شکل می‌گیرد تا زمانی که وارد شهر می‌شوند نیازمند این هستند تا زندگی اجتماعی را در مقیاس خود تجربه کنند و این امر مستلزم فراهم بودن فضایی کودکانه و صمیمانه است. از سال های 1881 میلادی به بعد، تلفیق نظریه های روانشناسی معماری با نظریه های یادگیری در خلق فضاهای مربوط به کودکان بیشتر مورد توجه قرار گرفت و محققان و طراحان با برقراری پیوند میان این دو به شاخصه هایی در حوزه های فضایی،‌‌‌‌ روانی، فیزیکی و رفتاری دست پیدا نمودند. آبراهام مازلو معتقد است که شکل گيري شخصيت بی‌تفاوت که درباره محيط حساسيت و کنجکاوي زیادي نداشته، با زندگی درگير نشده و رغبتی به زیستن ندارد، حاصل ناکامی و شکست در ارضاء کنجکاوي هاي خودانگيخته و مشتاقانه دوران کودکی است، چراکه محيط اطراف شرایط ارضاي حس کنجکاوي کودکان را فراهم نياورده است. در این پژوهش تلاش شده است تا با استفاده از روش تحقيق توصيفی وهمبستگی و بهره گيري از یافته هاي روانشناسی و رفتار کودکان و با استفاده از مطالعات کتابخانه اي و فيش برداري به بررسی عناصر کالبدي معماري موثر بر کودکان و ایجاد تجربه در آن‌ها بپردازد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می‌دهد که با بررسی عناصر کالبدي و توجه به روانشناسی کودك در محيط و به کارگيري آن‌ها در طراحی می‌توان به طراحی فضاهاي محرك خلاقيت و ایجاد‌کننده فعاليت ذهنی و جسمی مفرح و ایمن دست یابیم.
کلمات کلیدی : کودک تجربه محیط روانشناسی محیط