ماهیت کاربردی بناهای مذهبی در تقویت پیوند های اجتماعی و همگرایی فرهنگی

غزال نوری¹ علی بشاش آلانق² شیلا عاطفی³

1) کارشناس پژوهش دانشگاه فنی و حرفه ای استان البرز،کرج،ایران
2) مشاور و مدرس مرکز آموزش علمی کاربردی شهرداری کرج،ایران
3) کارشناس برنامه ریزی آموزشی دانشگاه فنی و حرفه ای استان البرز،کرج،ایران

محل انتشار : ششمین کنگره سالانه عمران، معماری و توسعه شهری(6icsau.ir)
چکیده :
دین به مثابه هسته نظام مذهبی و فرهنگي و زمينه بازتوليد انسجام اجتماعي، نقش کليدي در جامعه شهری و روستايي ايران دارد. همراستا با مساجد که به عنوان بااهمیت‌ترین فضاهای شهری و روستایی در شکل‌گیری و توسعه‌ی شهرها و روستاها نقش داشته اند، سایر بناهای مذهبی از جمله تکایا و حسینیه ها به عنوان محل برگزاری مناسک دینی و تداوم آئینهای اسلامی در تقویت پیوند های اجتماعی، همگرایی فرهنگی و همگونسازی دینی همواره نقش موثری داشته اند. هدف این مقاله یافتن نقش کارکردی ابنیه مذهبی در محیط زندگی و بستر شهری و روستایی در ایجاد پیوندهای محکم فرهنگی، همدلی میان مردم و تداوم همگونسازی دینی در این جامعه کوچک است و به این نتیجه دست یافته است كه ابتدا جایگاه ابنیه مذهبی که بستر اصلی مراسم آیینی است، در شهرها و بخصوص روستاها به دلیل مقیاس کوچکتر و اهداف و منافع مشترک بیشتری که دارند نشانه ای از هوشمندی انسان برای تداوم و تعالی دینی بوده و همچنین نقش همگونسازی بناهای مذهبی در کنار مسجد، چونان مصلی، حسینیه و تکیه در شکل دهی شالوده محیط اسلامی، ساماندهی و توسعه اهداف مشترک پیروان اسلامی درارتباطات فرهنگی و مذهبی مردم با یکدیگر پررنگ و اساسی میباشد.
کلمات کلیدی : آیینهای دینی پیوندهای اجتماعی همگرایی فرهنگی معماری مذهبی