موانع توسعه ساخت و ساز هوشمند ازمنظر مدیریت شهری در منطقه 5 تهران

سید محمد رحیمی¹ الهام اسمعیل زاده²

1) دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت امور شهری، پردیس فارابی دانشگاه تهران،ایران
2) دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت امور شهری پردیس فارابی دانشگاه تهران، ایران

محل انتشار : ششمین کنفرانس بین المللی مهندسی عمران، معماری و محیط زیست - استکهلم(6iccae.com)
چکیده :
این پژوهش با هدف بررسی و شناسایی مهمترین عوامل مؤثر بر موانع توسعه ساخت و ساز هوشمند از منظر مدیریت شهری در منطقه 5 در شهر تهران انجام شد. جامعه آماری این تحقیق 20 نفر می باشند که به صورت تصادفی از متخصصین عمرانی منطقه 5 تهران انتخاب شدند. روش تحقیق استفاده شده در این مطالعه روش توصیفی- همبستگی است برای گردآوری داده ها از ابزار پرسشنامه استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات جمع آوری شده از روش های آماری توصیفی، استنباطی و نرم افزار میک مک استفاده شده است. یافته های تحقیق حاکی از آن است که در حالت عادی، بالاترین عوامل اثرگذار مستقیم بر توسعه ساخت و ساز هوشمند: مصرف بهینه انرژی و افزایش قیمت تمام شده در هنگام خرید؛ و بالاترین عامل اثرپذیر مستقیم: روند کند ارتقای سطح کیفی اجرا توسط پیمانکاران و کیفیت مصالح می باشد. نقش این عوامل در حالت غیرمستقیم با جابه جایی در رتبه بندی حفظ شده است. در حالت بالقوه، بالاترین عوامل اثرگذار مستقیم بر توسعه ساخت و ساز هوشمند: مصرف بهینه انرژی و روند کند ارتقای استانداردهای شفاف سازی ساخت و ساز در بخش مصرف انرژی ؛ و بالاترین عامل اثرپذیر مستقیم: مزایای اقتصادی بلندمدت و گام برداشتن در جهت توسعه می باشد. نقش این عوامل در حالت غیرمستقیم با حفظ جایگاه در رتبه بندی به قوت خود باقی است. به این ترتیب بر اساس نتایج تحقیق پیشنهاداتی به منظور توسعه ساخت و ساز هوشمند و بهتر در سازمان ارائه گردید.
کلمات کلیدی : ساخت و ساز هوشمند موانع و توسعه