بررسی حکمروایی خوب شهری و جایگاه آن در برنامه ریزی ایران

نگار فقیرشاکر¹ بهنام زمانی خلج آبادی² اسما سلیمی سفلی³

1) کارشناسی ارشد طراحی
2) کارشناسی مهندسی
3) کارشناسی ارشد طراحی

محل انتشار : کنگره بین المللی مهندسی، فناوری و نوآوری(eticong.com/1st)
چکیده :
یکی از مهم ترین معضلات کشورهای در حال توسعه، رشد سریع جمعیت شهری است که اداره ی مطلوب شهرها و مدیریت شهری را وارد مرحله ی پیچیده ای کرده است، و نقش ساختارهای رسمی و حکومت ها را به عنوان محور تصمیم گیری کم رنگ کرده است از این رو الگوی حکمروایی خوب شهری به عنوان پارادایمی جدید در مدیریت شهری مطرح شده است.حکمروایی خوب شهری به عنوان رویکردی نوین در مدیریت شهری، بر رعایت اصولی چون شفافیت، مشارکت، قانونمداری و... تاکید دارد تا بتواند بستری فراهم نماید تا تعاملی پویا بین حکومت، بازار و بازیگران اجتماعی برقرار شود. حکمروایی نوعی فرایند است. این فرایند متضمن نظام به هم پیوسته ای است که هم حکومت و هم اجتماع را در بر می گیرد. پاسخ گویی، تناسب و آینده نگری در حکمروایی، توانایی برخورد موثر با مسائل جاری و پیش بینی رویدادها، نه تنها به شبکه های سازمانی رسمی بستگی دارد، بلکه مستلزم شبکه های غیر رسمی نیز هست. شبکه هایی که مردم را قادر می سازند زمانی که شبکه های رسمی فرو می مانند آن را به انجام رساند. به دنبال این تعریف یکی از اهداف کلانی که در حکمروایی خوب شهری دنبال می شود افزایش مشارکت و مداخله ی افراد و صاحبان منافع در فرایندهای سیاسی درون شهرهاست. هدف اصلی مقاله پیش رو بررسی حکمروایی خوب شهری و جایگاه آن در برنامه ریزی ایران می باشد و روش تحقیق نیز توصیفی-تحلیلی و به وسیله مطالعات کتابخانه ای در زمینه مورد بررسی می باشد.
کلمات کلیدی : حکمروایی حکمروایی شهری مدیریت شهری ایران