مطالعه، تولید و بررسی میکروسکوپی داربست پلیمری آلژینات-ژلاتین

الهام سالاررضایی¹ آزاده آصف نژاد² افشین مسعودی³

1) دانشجوی کارشناسی مهندسی پزشکی گرایش بیومتریال،دانشکده علوم و فناوری‌های پزشکی،دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات
2) هیات علمی دانشکده علوم و فناوری‌های پزشکی،دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات
3) هیات علمی دانشکده مواد و متالورژی،دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات

محل انتشار : کنگره بین المللی مهندسی، فناوری و نوآوری(eticong.com/1st)
چکیده :
در این طرح ابتدا یک محلول به روش ریخته‌گری حلال متشکل از ذرات سدیم آلژینات و ژلاتین با نسبت ترکیب متفاوت و آب دیونیزه با نسبت 30-23 درصد وزنی تهیه شد.سپس محلول ساخته شده به قالب سیلیکونی انتقال پیدا کرد و به مدت 24 ساعت داخل فریزر با دمای 18-الی-15درجه سانتی‌گراد قرار گرفت و پس از آن داخل دستگاه خشک کن انجمادی قرار داده شد. جهت بررسی مورفولوژی و اندازه تخلخل نمونه تهیه شده از میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) استفاده شد. جهت بررسی چگال نمونه تهیه شده یک قطعه با ابعاد مشخص از نمونه جدا شده و با اندازه‌گیری جرم و حجم آن چگالی قطعه اندازه‌گیری شد. سپس برای بررسی میزان جذب آب، نمونه تهیه شده داخل حجم مشخص از آب مقطر قرار گرفت و در بازه‌های زمانی متفاوت آب جذب شده توسط نمونه اندازه‌گیری شد. در این پژوهش نشان داده شد که با کاهش میزان حلال مصرفی در نمونهs_5 (Gel70%/Alg30%) که ازنظر محتوای کامپوزیت مشابه نمونه s_3 می‌باشد و تنها در مقدار حلال مصرفی با آن تفاوت دارد، از w/w%30 به w/w%23 درصد تخلخل‌های ایجاد شده نیز کاهش یافت به طوری که درصد تخلخل نمونهs_3 2.13 برابر درصد تخلخل نمونه s_5 می‌باشد.اتصال و ارتباط درونی حفرات و قطر روزنه بیش ازμm 100از ویژگی‌های یک داربست ایده‌آل می‌باشد، چرا که امکان مهاجرت سلول‌ها از میان داربست و افزایش رشد بافت از میان قالب ضروری است، بر طبق این ویژگی داربست‌های ایده‌آل، نمونه‌ s_4 (Gel50%/Alg50%)با بیشینه اندازه حفره μm122.7 و نمونه s_6 (Gel100%) با بیشینه اندازه حفره μm194.9می‌توانند گزینه‌های مناسبی برای درنظر گرفتن به عنوان یک داربست ایده‌آل باشند.
کلمات کلیدی : داربست آلژینات ژلاتین هیدروژل ریخته‌گری حلال