چگونگی کارکرد برنامه ریزی شهری در توسعه سبک زندگی رضوی در جامعه

ساجده کریمی کندزی¹

1) استادیار و هیئت علمی گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، نطنز، ایران

محل انتشار : اولین کنفرانس بین المللی مهندسی عمران، معماری و بازآفرینی شهری(iccar.ir)
چکیده :
در شرایط دنیای معاصر و فعلی، با توجه به گستردگی عوامل محرک و نیز شرایط ضد دینی-مذهبی به خصوص در ارتباط با امام معصوم(ع)، اتخاذ تصمیم مناسب در مقابله با این محرک ها و نیز استفاده از کلیه نیروها در تمامی مناطق کشور به خصوص در حوزه شهری در راستای گسترش فرهنگ اسلامی و سبک زندگی معصومین(ع) و به خصوص امام رضا(ع) بسیار ضروری می باشد. این پژوهش نیز که یک نوع تحقیق کاربردی – توسعه ای و بر اساس روش مطالعه توصیفی- تحلیلی است به تحلیل عوامل تاثیرگذار برنامه ریزی شهری بر توسعه سبک زندگی اسلامی- رضوی در جامعه(مطالعه موردی: شهر اصفهان) پرداخته است. تعداد حجم نمونه برابر با(3500 نفر) در نظر گرفته شده اند. تعداد نمونه برابر 340 نفر بر اساس فرمول کوکران تعیین شدند. نتایج بیانگر آن بودند که در بررسی اولیه پرسشنامه مدیریت شهری در بحث مشارکت محلی دچار نقصان بوده و یکی از مهم ترین نقاط ضعف در مدیریت شهری اصفهان می باشد. مدیریت شهری باید در کلیه برنامه ها و برنامه ریزیها از نظرات متخصصین، صاحب نظران، بخش های خصوصی مختلف و مردم در جهت بالا بردن کیفیت کارها و توسعه شهری به خصوص در امر سبک زندگی اسلامی- رضوی استفاده نماید. در بحث معناداری گویه های مورد بررسی، میزان معناداری در کلیه گویه ها به جز گزینه(میزان تمرکززدایی تصمیم گیریها و واگذاری اختیارات به مردم و تلاش برنامه ریزی شهری در جهت مشارکت بیشتر مردم در توسعه سبک زندگی اسلامی- رضوی شهری ) در سطح مناسبی قرار ندارد. بنابراین با توجه به میانگین میزان معناداری که کمتر از 007/0 می باشد؛ یعنی 005/0 می توان گفت که تا حدودی و با احتمال اندک بین عوامل برنامه ریزی شهری اصفهان و توسعه سبک زندگی اسلامی- رضوی رابطه معناداری وجود دارد.
کلمات کلیدی : سبک زندگی امام رضا(ع) برنامه ریزی شهری عوامل شهر اصفهان.