بررسی تأثیر نسبت مصالح سنگی بازیافتی و نفوذناپذیری آب تحت فشار در بتن خودتراکم

مهسا عظیمیان¹ اشکان آجیلی²

1) دانشجوی کارشناسی ارشد سازه، گروه مهندسی عمران، واحد همدان، دانشگاه عمران وتوسعه، همدان،
2) کارشناسی ارشد ژئوتکنیک، گروه مهندسی عمران، واحدهمدان، دانشگاه آزاد، همدان، ایران،

محل انتشار : اولین کنفرانس بین المللی مهندسی عمران، معماری و بازآفرینی شهری(iccar.ir)
چکیده :
امروزه بتن خود تراکم به دلیل دارا بودن خواص تازه و سخت شده مناسب به صورت انبوه در پروژه‌های عمرانی استفاده می‌شود. اجزای تشکیل دهنده بتن خودتراکم از ذرات به اندازه میکرو تا سانتی‌متر متغیر است. ورود افزودنی‌های فوق روان کننده و اصلاح کننده لزجت ، منجر به بتن‌های خودتراکم قابل کنترل با جریان بالا و ویسکوزیته مناسب گردید. با وجود افزودنی‌های متنوع جهت دستیابی به بتنی مرغوب‌تر، همچنان این بتن دارای مشکلات و معایبی در استفاده وسیع و گسترده می‌باشد. علی رغم ویژگی‌های مطلوب، طرح اختلاط و اجرای این نوع بتن به عوامل متعددی از قبیل دانه‌بندی مصالح سنگی، نوع مواد افزودنی و همچنین فیلرهای مورد استفاده بستگی دارد. از طرفی مواد معدنی موجود در بتن محدود است و لذا استفاده ی مجدد از سنگدانه های ضایعاتی باعث کاهش استفاده از مواد معدنی و همچنین کاهش تخریب محیط زیست می شود. بدیهی است استفاده از سنگدانه های بازیافتی علی الخصوص در مواردی مثل سد ها که حجم بتن ریزی بسیار بالاست میتواند از لحاظ اقتصادی نیز مورد توجه قرار گیرد در این پژوهش سعی براین است تا امکان تولید بتن‌های خود متراکم شونده با استفاده از بتن بازیافتی مورد بررسی قرار بگیرد. در نهایت مشخص شد استفاده از سنگدانه بازیافتی بر روی خواص خودتراکمی و مکانیکی و نفوذپذیری بتن تاثیر منفی می گذارد ولی مقدار این تاثیر منفی به اندازه ای است که استفاده از این سنگدانه ها را توجیح پذیر می نماید. همچنین در بررسی های میکروسکوپیک مشخص شد بین سنگدانه های بازیافتی و خمیر سیمان چسبندگی مناسبی وجود دارد و نتایج نشان می‌دهد که با ریزتر شدن مصالح سنگی ( افزایش ماسه نسبت به شن ) خواص تازه بتن بهبود می‌یابد.
کلمات کلیدی : نسبت سنگدانه بتن خود تراکم فوق روان کننده لزجت نفوذ آب تحت فشار مقاومت فشاری