تأثیر آموزش مهارت زبان بدن بر رفتارهای قالبی دانش آموزان مبتلاء به آسیب بینایی

حسن گریباوی¹ پرویز شریفی درآمدی² سعید رضایی³

1) کارشناس ارشد روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی دانشگاه علامه طباطبائی
2) استاد گروه روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی دانشگاه علامه طباطبائی
3) استادیار گروه روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی دانشگاه علامه طباطبائی

محل انتشار : همایش بین المللی کودکان استثنایی(peec-uma.ir)
چکیده :
هدف: رفتارهای قالبی تمام جنبه های زندگی افراد با آسیب بینایی را تحت تأثیر قرار می دهد در حالی که استفاده و اکتساب مهارت زبان بدن با نتایج مؤثری همراه است. پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی آموزش مهارت زبان بدن بر رفتارهای قالبی دانش آموزان نابینا در شهر اهواز انجام شد. روش پژوهش: پژوهش حاضر در این مطالعه از نوع آزمایشی (تمام آزمایشی) با طرح پیش آزمون، پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه دانش آموزان نابینا که در سال تحصیلی 97 - 96 در شهر اهواز مشغول به تحصیل بودند تشکیل می دهد که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند تعداد 16 نفر از دانش آموزان نابینا مدرسه شوریده شیرازی شهر اهواز انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. آزمودني های گروه آزمایش در 9 جلسه تحت برنامه آموزش قرار گرفتند. ابزار پژوهش: به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه رفتار قالبی نریمان، شریفی درآمدی و رضایی(1395) استفاده شد. یافته ها: اطلاعات بدست آمده با استفاده از تحلیل MANCOVA و نرم افزار SPSS تحلیل شد. نتایج نشان داد که آموزش مهارت زبان بدن اثر معناداری بر رفتارهای قالبی دانش آموزان نابینا و خرده مقیاس خودتحریکی (p<0/05) داشت. نتیجه گیری: نتایج بیانگر آن بود که دریافت آموزش مهارت زبان بدن به طور کلی منجر به کاهش رفتار قالبی در دانش آموزان مبتلا به آسیب بینایی شده است که با مقایسه فازهاي مطالعه مشخص می شود که آموزش زبان بدن اثرات مثبت و ارائه آن برنامه، نتایج مداخله ای بهتري را در پی داشته است.
کلمات کلیدی : آسیب بینایی رفتارهای قالبی زبان بدن