بررسی ناکارآمدی طرح های توسعه شهری (جامع وتفصیلی) در ایران و لزوم استفاده از طرح های راهبردی (حلقه مفقوده در فرایند طرح ریزی توسعه شهری، طرح راهبردی کجای مسیر است ؟)

زانیار عبدی¹ میلاد زندسلیمی²

1) دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری، دانشگاه تبریز، ایران-
2) دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری، دانشگاه کردستان، ایران-

محل انتشار : سومین کنگره بین المللی عمران , معماری و شهرسازی معاصر(cautech.ir)
چکیده :
در لزوم تدوین برنامه های توسعه جهت بهبود نابسامانی های شهرها، هیچ جای شکی نیست اما خود این طرح ها به لحاظ ماهیت تا اجرا باید هماهنگ و متناسب با شرایط و نیاز شهرها باشند، در پی گذشت بیش از نیم دهه از اولین طرح های توسعه درکشور مشکلات این طرح ها به لحا ظ جنبه های مختلف اجتماعی، اقتصادی و کالبدی نه تنها به حل معضلات کمکی نکرد بلکه مسبب مشکلات جدید تری در بیشتر شهرها شده است، از این رو بازنگری، اصلاح و استفاده از طرح های هماهنگ با وضعیت جامعه ضروری به نظر می رسد، رویکرد استراتژیک علی رغم سازگاری و خصوصیات منعطف در نظام شهرسازی ما هنوز جای خود را آنگونه باید و شاید نیافته است. در این پژوهش با در نظر گرفتن ناکارآمدی طرح های توسعه و دسته بندی عوامل از طریق منابع و تحقیقات صورت گرفته و البته تحلیل این موارد در قالب پرسش نامه و مصاحبه به بررسی اجرای طرح های راهبردی پرداخته و درنهایت موانع اصلی اجرایی نشدن این طرح ها هم بررسی شده است، با توجه به دسته بندی مشکلات به طور کلی طرح های توسعه کنونی(جامع و تفصیلی) ماهیتا با ویژگی شهرهای ایران و طرح های راهبردی به لحاظ زیرساخت های اولیه برای اجرا ناساگار هستند، در نتیجه استفاده از اصول علمی جدید و نهایتا درست عملیاتی کردن آنها می تواند پاسخ مناسبی به بحران های کنونی شهر های ما بوده و با استفاده از طرح های اولیه (جامع و تفصیلی) زیرساخت های مناسب برای طرح های راهبردی در مقیاس کلان تا خرد را فراهم کنیم.
کلمات کلیدی : ناکار آمدی طرح های توسعه طرح راهبردی مشکلات شهری برنامه راهبردی و استراتژیک