توسعه پایدار اجتماعی و فرهنگی روستایی با تمرکز بر ابنیه مذهبی محله ها مبتنی بر قانون پنج ساله ششم توسعه

غزال نوری¹ علی بشاش آلانق² نوید بهلولی³

1) کارشناس پژوهش دانشگاه فنی و حرفه ای استان البرز،کرج،ایران
2) مدرس مرکز آموزش علمی کاربردی شهرداری کرج، کرج،ایران
3) مدرس دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب، تهران، ایران

محل انتشار : سومین کنگره بین المللی عمران , معماری و شهرسازی معاصر(cautech.ir)
چکیده :
یکی از مهمترین موضوعاتی که امروزه مورد توجه قرار گرفته، توسعه پایدار روستایی و عوامل تاثیرگذار در آن است. ارجحیت توجه به پایداری اجتماعی و فرهنگی به عنوان جنبه کلیدی توسعه پایدار برای محیط روستایی نسبت به توسعه اقتصادی، محیطی و جغرافیایی نادیده گرفته شده است. از آنجا که عوامل متعددی بر توسعه فرایندهای اجتماعی و فرهنگی تأثیر می گذارند، این جنبه از توسعه پایدار را می توان با بررسی شاخصه های محیطی و بستر محله های اسلامی که معرف معیارهای اجتماعی در همگونسازی فرهنگی است، مورد بحث قرار داد و از آنها در تخصیص منابع مورد نیاز اجتماعی استفاده نمود. در مقاله حاضر، معيارهايي كه بر ثبات اجتماعي و فرهنگی محیط روستایی تأثير مي گذارند، با مرور مطالعات پیشین در این زمینه مبتنی بر اهداف قانون برنامه پنج ساله ششم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ایران یافته شد. بر این اساس معیارهای پایداری اجتماعی و فرهنگی در مناطق روستایی ایران عبارتند از جمعیت، امنیت، سلامت، تعاملات اجتماعی، همگونسازی فرهنگی، آموزش و اشتغال. از آنجا که محل پیدایش اولین نهاد اجتماعی روستا، محله میباشد که بعنوان کانون تجمعات، معلول عوامل متعدد سیاسی ـ مذهبی، اقتصادی و اجتماعی ـ فرهنگی بوده است، این مقاله به روش کتابخانه ای میدانی، به این نتیجه رسیده که با تکیه بر اهداف قانون برنامه پنج ساله ششم توسعه، بهینه سازی زیرساختهای فرهنگی محله و توسعه ابنیه مذهبی ، که بخشی از میراث فرهنگی است، وتداوم همگونسازیهای باورجمعی، منجر به پایداری اجتماعی و فرهنگی، به عنوان بخش مهمی از توسعه پایدار و متضمن حیات آن خواهدشد.
کلمات کلیدی : محله های روستايي توسعه پايدار روستايي پايداري اجتماعي مؤلفه هاي همگونسازی فرهنگی