بررسی فضاهای فراموش شدهی معماری امروزین فضاهای مسکونی در شرایط قرنطینه خانگی

فریبرز کریمی¹ امیرحسین منصوری پلاسی² محمدصادق کریمی ابهری³

1) استادیار گروه معماری، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین، ایران -
2) دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین، ایران -
3) دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین، ایران -

محل انتشار : پنجمین کنفرانس بین المللی پژوهش در علوم و مهندسی و دومین کنگره بین المللی عمران، معماری و شهرسازی آسیا(5icrsie.com)
چکیده :
فضای خانه مسکونی نسبت به باقی فضاها، اهمیتی ویژه دارد. این مکان، به‌خصوص در سال¬های اولیه زندگی انسان، در تار و پود وجودش تنیده می‌شود و قسمت عمده¬ی شکل‌گیری، رشد و نمو شخصیت فرد و همچنین ایجاد حس آرامش و تعلق به خانواده در این مکان اتفاق می¬افتد. از همین تعریف می¬توان به سادگی به معنای حقیقی خانه مسکونی یا عبارت دقیق تر آن، که مسکن نامیده می‌شود، پی ببریم. مسکن مفهومی ورای یک فرم فیزیکی برای ایجاد آسایش نسبی است. مفهوم اصلی مسکن مکانی است که در آن آرامش و سکینه وجود دارد. در معماری خانه-های سنتی سرزمین ایران، دیده می‌شود که به زیبایی به مفهوم آسایش و آرامش در طراحی خانه پرداخته شده است و فضاهای تشکیل دهنده¬ی خانه سنتی در راستا¬ی همین هدف طراحی و جانمایی شده¬اند. اما در زندگی معاصر، خانه مدتی است که به نازل‌ترین مراتب کارکردی تقلیل یافته است. در این حالت خانه آسایش ما را بر می¬آورد و نه آرامشی که هدف و غایت اصلی آن بود. هنگام شیوع بیماری‌های واگیردار مانند کووید 19 که از مرز کشورها و قاره¬ها فراتر رفته و مردم بسیاری به اجبار در خانه‌ها قرنطینه شده‌اند، اهمیت و نقش خانه برای انسان نمایان شده است. بهترین روش برای مقابله با بیماری¬های واگیردار، پیشگیری می¬باشد و بهترین روش پیشگیری اقامت در خانه و قرنطینه‌ی خانگی است. در این مقاله با شناخت فضاهای کارآمد معماری سنتی خانه¬های ایرانی و شناخت معماری امروزین خانه‌ها، به فضاهای فراموش شده‌ی آن پرداخته شده است و اهمیت ویژگی انعطاف‌پذیری فضاها در مواجهه با بیماری‌های واگیردار بیان می‌شود.
کلمات کلیدی : مسکن معماری بیماری واگیردار قرنطینه انعطاف پذیری