توسعه پایدار رویکردی اثر گذار بر دانشگاه های کار آفرین

ابراهیم صالحی عمران¹ فاطمه قوام²

1) استاد
2) دانشجوی دکتری

محل انتشار : دومین کنگره بین المللی مهندسی، فناوری و نوآوری(eticong.com/2nd)
چکیده :
مؤسسات آموزش عالی به طور فزاینده به عنوان محرک اصلی توسعه جوامع پایدار شناخته می‌شوند. آن‌ها با استفاده از مجموعه‌ای از مهارت‌های منحصر به فرد، با شکل دادن به ذهنیت و ارزش‌های رهبران آینده در آکادمی، تجارت و سیاست به عنوان عوامل تحول گرا عمل می‌کنند. نقش مراکز آموزشی در دستیابی به توسعه پایدار (SD) برای اولین بار در اعلامیه استکهلم سال 1972 در مورد محیط زیست بشر برجسته شد. از آن زمان به بعد، مراکز عالی دولتی و ذینفعان آنها درگیر چندین ابتکار عمل جهانی و ابراز تعهد خود در مورد توسعه پایدار در انواع اعلامیه‌ها و منشورهای ملی و بین المللی بودند. نمونه‌های اخیر شامل طرح ابتکار پایداری آموزش عالی سازمان ملل متحد و سکوی آموزش عالی و تحقیقات عالی سازمان ملل برای توسعه پایدار (HESD) است. هر دو ابتکار اجرای برنامه‌های توسعه پایدار (SDG)، به عنوان بخشی از برنامه‌های سیاست جهانی توافق شده در سطح جهانی، آموزش عالی را تقویت می‌کنند. در این زمینه، مراکز اموزشی شروع به ارزیابی و گزارش منظم پیشرفت خود در مورد تعهدات توسعه پایدار کردند کرده‌اند. و توسعه پایدار جریانی است که در خود تجدید سازمان و سمت گیری متفاوت کل نظام اقتصادی ، اجتماعی را به همراه دارد. توسعه علاوه بر اینکه بهبود میزان تولید و درآمد را در بردارد شامل دگرگونی های اساسی در ساخت های نهادی اجتماعی – اداری و همچنین ایستارها و دیدگاه های عمومی مردم است.
کلمات کلیدی : توسعه پایدار دانشگاه کارآفرین آموزش عالی مهارت