مکانیزم های اصلی بازدارندگی آتش در نانو کامپوزیت های پلیمری

امیرحسین یزدان بخش¹

1) دانشجوی دکتری مهندسی پلیمر-دانشکده ی مهندسی شیمی –پردیس دانشکده های فنی–دانشگاه

محل انتشار : همایش بین المللی علوم و فناوری نانو، دانشگاه تهران(ut2020.ir)
چکیده :
تشکیل مانع و افزایش ویسکوزیته مذاب به عنوان دو مکانیزم اصلی بازدارندگی (تاخیراندازی) آتش نانو کامپوزیت های پلیمری مورد بررسی قرار گرفته است. آنها منجر به تاثیرات ویژه ای بر روی خواص آتش می شوند که در نتیجه بازده تاخیر در شعله در آزمون های مختلف آتش متغیر است. تشکیل مانع به طور عمده انتشار شعله ( پیک نرخ انتشار گرما ) در گسترش یافتن آتش را به تاخیر می اندازد، اما بار آتش ( کل گرمای تکامل یافته )، احتراق پذیری یا اشتعال پذیری ( شاخص اکسیژن محدود شده، UL 94 ) را کاهش نمی دهد. به علاوه، این اثر تاخیر در اشتعال با افزایش تابش دهی افزایش می یابد و با کاهش تابش دهی ناپدید می شود. افزایش ویسکوزیته مذاب از چکه کردن جلوگیری می کند، که بسته به اولین آزمون استفاده شده مفید یا نامطلوب است. در بعضی تست ها، این اثر غالب می شود، نمونه های خود خاموش شونده به مواد قابل اشتعال تبدیل می شود یا باعث فتیله می شود. مزایا و محدودیت ها برای بهره برداری از مکانیزم های اصلی تاخیر در اشتعال نانو کامپوزیت های پلیمری به طور جامع ترسیم شده است. نتیجه گرفته شده است که تشکیل مانع و تغییر ویسکوزیته مذاب در نانو کامپوزیت ها برای بیشتر کاربردها کافی نیست، اما باید با مکانیزم های اضافی در سیستم های خاص یا در ترکیب با تاخیر انداز (بازدارنده) های شعله دیگر همراه باشد.
کلمات کلیدی : اشتعال پذیری بازدارندگی آتش نانوکامپوزیت های پلیمری