سنجش و مقایسه مصالح بوم آورد با مصالح مدرن از دیدگاه معماری پایدار

فرزانه حمیدی فرد¹ بابک عالمی²

1) دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی تکنولوژی معماری دانشگاه
2) استادیار گروه فناوری معماری، دانشکده معماری وهنردانشگاه

محل انتشار : هفتمین کنگره سالانه بین المللی عمران، معماری و توسعه شهری(7icsau.com)
چکیده :
معماری بومی حاصل تاریخ تمدن بشری به‌عنوان میراثی از گذشتگانی نه‌چندان دور برای نسل معاصر به‌جای مانده است. این معماری با مصالحی خاکی درآمیخته و با وجودیت جسمانی آدمی جان گرفته است. می‌توان آن را به‌عبارتی‌دیگر ساخت مایه‌دست بشر تلقی کرد. این حوزهٔ شگفت‌انگیز رفته‌رفته با افزایش جمعیت و متمایل شدن افکار و رفتار به سمت زندگی و سبک مدرن به فراموشی و کمرنگی گماشته شده است. این روند تا جایی ادامه یافته است که امروزه عوام مصالح خاکی را نه‌تنها نامناسب بلکه فاقد مقاومت و استحکام کافی به‌حساب می‌آورند. هدف از این پژوهش مقایسه و ارزیابی خصوصیات مصالح بومی با مدرن بر اساس معیارهای پایداری است؛ زیرا با کمرنگ شدن مصالح بوم آورد طبیعی میزان همسازی ساختمان‌ها با محیط زیست کاهش‌یافته است. بدین ترتیب بستری گسترده درجهت تخریب آن ایجاد می‌شود. درواقع مصالح در هنگام تخریب و تولید تأثیر به سزایی بر طبیعت و پایداری محیط زیست دارد از طرفی دیگر شماری از مصالح نوین به تولید و انتشار گاز کربن دی‌اکسید می‌پردازند. روش این پژوهش توصیفی-تحلیلی با استفاده از مطالعات کتابخانه‌ای است. با توجه به مطالعات انجام شده می‌توان نتیجه گرفت که میزان مطلوبیت مصالح را می‌توان با معیارهای پایداری محیط‌زیست ارزیابی کرد. بر اساس داده ها تعداد زیادی از مصالح بومی میزان کمتری از انتشار گاز گلخانه‌ای و تخریب محیط‌زیست را به دنبال دارند واز طرفی دیگر با در نظر گرفتن ملاحظاتی از جمله تولید پوشش‌های عایق مانند برای مصالح مدرن می‌توان در جهت افزایش کاربریشان در راستای پایداری محیط‌زیست قدم نهاد.
کلمات کلیدی : مصالح بوم آورد مصالح مدرن معماری پایدار معماری بومی مصالح پایدار