مطالعه نگرش والدین و معلمان از حق بازی کردن کودکان

سمیه غلامی¹ حسین مکی زاده²

1) استادیار گروه روانشناسی، مجتمع آموزش عالی لارستان، فارس، ایران
2) کارشناس آموزش متوسطه دوم اداره کل آموزش و پرورش هرمزگان، بندرعباس، هرمزگان، ایران.

محل انتشار : اولین همایش ملی روانشناسی بالینی کودک و نوجوان(cpcauma.ir)
چکیده :
بازی کردن فعالیتی برای تفریح و سرگرمی کودکان است. بازی کردن اغلب با رفتارهای مثبت همراه است که باعث تقویت بقا و کیفیت زندگی می¬شود. مهمتر از سرگرمی، بازی کردن ارتباطات اجتمعی و حس تعلق را در کودکان ایجاد می¬کند. امروزه بازی برای رشد کودک آنقدر مهم است که به عنوان حق هر کودک شناخته شده است. بازی زمینه¬ی پیشرفت و آماده سازی کودک را از نظر جسمی، ذهنی، عاطفی و اجتماعی برای تجربیات و چالش¬های زندگی فراهم می¬کند و ارتباط تنگاتنگی با سلامت روانی- اجتماعی و شناختی وی دارد. با توجه به اهمیت بازی، پزوهش حاضر به مطالعه چگونگی نگرش والدین و معلمان به بازی پرداخت و همچنین مقایسه¬ای در زمینه ساختار بازی کودکان از دید معلمان و والدین انجام پذیرفت. نمونه آماری به شیوه در دسترس از بین معلمان و والدین کودکان پیش دبستانی تا سوم ابتدائی بندرعباس انتخاب و دو مقیاس ادراک از بازی برانت (2013) و پرسشنامه محقق ساخته آگاهی از بازی کودک توسط گروه نمونه تکمیل شد. نتایج نشان¬دهنده آگاهی والدین از حق بازی کودک به عنوان مسیر ارتباط با کودک و همچنین مشارکت در بازی کودک بوده است. معلمان نیز از اهمیت نقش بازی در کنار درس و یادگیری آگاهی دارند و بازی در کلاس درس را اتلاف وقت نمی¬دانند. همچنین والدین و معلمان بازی را کارکودک، فعالیتی لذت¬بخش و سرگرمی تلقی نموده که در رشد جسمانی، شناختی، اجتماعی و خلاقیت کودک مؤثر است. نتایج مقایسه ادراک والدین و معلمان از بازی نیز نمایان¬گر وجود تفاوت در دو بُعد آزادی و ایمنی است که معلمان در این ابعاد میانگین بالاتری نسبت به والدین کسب نموده¬اند. بر اساس یافته¬های پژوهش می¬توان نتیجه¬گیری کرد که معلمان و والدین نگرش مثبتی به بازی داشته و برای بازی ارزش قائل هستند.
کلمات کلیدی : حق بازی کودک آگاهی از حق بازی ادراک از حق بازی والدین و معلمان