بررسی ماندگاری پسماندهای پلاستیکی در اکوسیستم های دریایی و اقیانوس ها

محمد ولایت زاده¹ حمید رضا احمدی حیدری²

1) دانش آموخته کارشناسی ارشد، گروه ایمنی صنعتی، موسسه آموزش عالی کاسپین، قزوین، ایران.
2) دانش آموخته کارشناسی، گروه مهندسی تکنولوژی ایمنی صنعتی و محیط کار، دانشگاه علم و هنر، یزد، ایران.

محل انتشار : دومین کنفرانس ملی مدیریت سبز پسماند(gmbtuma.ir/2nd)
چکیده :
افزایش تولید جهانی و استفاده از پلاستیک منجر به تجمع مقادیر زیادی پسماند پلاستیکی در اقیانوس‌های جهان شده است. ویژگی هایی مانند چگالی کم، خواص مکانیکی خوب و هزینه کم امکان استفاده موفقیت آمیز از پلاستیک در صنایع و زندگی روزمره را فراهم می کند، اما دوام بالا منجر به ماندگاری پلیمرهای مصنوعی در محیط دریایی می شود که در آن به انواع زیادی از موجودات آسیب می رساند. در زیستگاه های دریایی متنوع، از جمله سواحل، سطح دریا، ستون آب و بستر دریا، پلاستیک ها در معرض شرایط محیطی مختلفی قرار می گیرند که تجزیه فیزیکی، شیمیایی و بیولوژیکی پلاستیک ها را تسریع یا کاهش می دهد. تجزیه پلاستیک عمدتاً از طریق واکنش‌های اکسیداسیون عکس ناشی از اشعه فرابنفش خورشید اتفاق می‌افتد و بنابراین، در محیط‌های نورانی مانند سطح دریا و سواحل شدیدتر است. سرعت تجزیه وابسته به دما است که منجر به کاهش قابل توجه فرآیندهای آب دریا می شود.. در زیر ناحیه نوری در ستون آب، پلاستیک‌ها به آرامی تجزیه می‌شوند که منجر به ماندگاری بالای زباله‌های پلاستیکی به‌ویژه در کف دریا می‌شود. تجزیه بیولوژیکی پلاستیک ها توسط میکروارگانیسم ها در محیط دریایی ناچیز است، زیرا واکنش تجزیه زیستی به خصوص در دریا کند است و عرضه اکسیژن برای این فرآیندها محدود است. تجزیه اقلام پلاستیکی بزرگتر منجر به تشکیل میکروپلاستیک های کوچک فراوان می شود. انتقال ذرات کوچک به بستر دریا و رسوب آنها در محیط اعماق دریا با کلون سازی مواد توسط ارگانیسم های رسوب کننده تسهیل می شود که تراکم ذرات را افزایش داده و آنها را مجبور به فرو رفتن می کند.
کلمات کلیدی : پلیمر مصنوعی خواص مکانیکی هوازدگی شکنندگی اکسیداسیون نوری میکروپلاستیک