تبیین شاخص‌های شهر پیاده‌مدار در مقایسه با شاخص‌های شهر فشرده

سمیرا ملکی¹

1) دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری، گروه هنر، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه هنراسلامی، تبریز، ایران -

محل انتشار : پنجمین کنفرانس بین المللی و ششمین کنفرانس ملی عمران، معماری، هنر و طراحی شهری(5iccacs.ir)
چکیده :
امروزه رویکرد پیاده مداری از طرف بسیاری از برنامه ریزان شهری بعنوان یک فرم شهری پایدار پذیرفته شده است. فرم شهر فشرده نیز بعنوان یکی از فرم های توسعه پایدار امروزه یکی از مطلوبترین الگوهای توسعه شهری می‌باشد که بر کاهش استفاده از اتومبیل و گسترش پیاده مداری تأکید دارد. شروع انقلاب صنعتی، گسترش روزافزون شهر و ورود اتومبیل به عرصه فعالیت‌های شهری و دگرگونی ارتباطات اجتماعی، جذابیت خیابان‌ها و فضاهای پیاده را متأثر نمود و موجب تأکید بیش از حد بر حرکت سواره و حل مسائل مختلف آن، به عنوان اصلی‌ترین شرط رونق اقتصادی- اجتماعی شهر، توسط برنامه‌ریزان و مدیران شهری شد. رویکرد پیاده‌مداری با هدف فراهم نمودن شرایط مناسب برای ترغیب مردم به پیاده‌روی و کاهش حمل‌ونقل موتوری، در شهرهای مختلفی از جهان مطرح گردید. در این رویکرد به سبب قرار گرفتن عابر پیاده در کانون توجه، ضرورت برنامه‌ریزی در سطوح پایین و در مقیاس انسانی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار میشود. هدف این مقاله بررسی میزان مشابهت معیارهای طراحی شهر فشرده و شهر پیاده مدار بعنوان فرم شهری پایدار میباشد. در این مقاله با روش مقایسه‌ای سعی گردیده تا شاخص‌های دو نظریه نسبت به هم مقایسه و تطبیق داده شوند. شهر فشرده با20 معیار و شهر پیاده مدار با 32 معیار تطبیق داده شدند؛ در نهایت نتیجه حاصل شده بیانگر اینست که اکثر شاخص‌های دو نظریه نسبت به هم دارای تشابهات زیادی می‌باشند که مهمترین آن بحث امنیت و تأکید بر پیاده مداری است.
کلمات کلیدی : پیاده‌مداری شهر پیاده‌مدار شهر فشرده توسعه پایدار