اثر‌بخشی آموزش طرحواره درماني بر ادراك بيماري، خودمراقبتي و تحمل پريشاني مبتلايان به بيماري درد مزمن

ویس پارسا¹ مریم دانایی² محمد جمال رهنمایی³ ونوس پارسا⁴

1) دانشجوی دکتری روانشناسی بالینی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، گروه روانشناسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
2) کارشناسی ارشد مشاوره و راهنمایی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران
3) دانشجوی دکتری روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
4) کارشناسی ارشد مشاوره و راهنمایی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران غرب، ایران

محل انتشار : اولین همایش بین المللی و دومین همایش ملی روان‌شناسی و دین(cpruma.ir)
چکیده :
پژوهش حاضر به منظور بررسی اثر‌بخشی آموزش طرحواره درماني بر ادراك بيماري و خودمراقبتي و تحمل پريشاني مبتلايان به بيماري درد مزمن انجام شد. طرح پژوهش حاضر نیمه‌آزمایشی از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل بود. نمونه شامل 36 نفر از افرادی بود که با شکایت از دردهای مزمن بدنی، جهت دريافت مداخلات درماني در سال1397- 1396 به کلینیک های تخصصی درد مراجعه کرده‌‌بودند. از این میان، 18 نفر در گروه‌ طرحواره درماني و 18 نفر در گروه گواه گمارش شدند. اعضاي گروه‌ طرحواره درماني، تعداد 11 جلسه آموزش طرحواره درماني را دریافت کردند، اما برای اعضای گروه‌ گواه، مداخله خاصی ارائه نشد. قبل و بعد از اجرای مداخله، پرسشنامه ادراک بیماری (IPQ)، پرسشنامه تمرين توان خودمراقبتي و مقیاس تحمل پریشانی (DTS) توسط گروه نمونه تکمیل شدند. نتایج تحليل كوواريانس چندمتغیره نشان داد که در پس آزمون، نمرات ادراك بيماري، خودمراقبتي و تحمل پريشاني مبتلايان به بيماري درد مزمن نسبت به آزمودنی‌های گروه گواه، افزایش معناداری داشته است. یافته‌های پژوهش مؤید این مهم است که شركت در جلسات آموزش طرحواره درماني، باعث بهبود ادراك بيماري، خودمراقبتي و تحمل پريشاني مبتلايان به بيماري درد مزمن مي‌گردد. کلید ‌واژه‌ها: طرحواره درماني، ادراك بيماري، خودمراقبتي، تحمل پريشاني، درد مزمن.
کلمات کلیدی : طرحواره درماني ادراك بيماري خودمراقبتي تحمل پريشاني درد مزمن.