بهينه سازي پروتکل های مسیریابی و نحوه پیاده سازي و عملكرد آنها در شبکه های مخابراتی

مهران حسين زاده ديزج¹ سيده فاطمه حسني²

1) دانشجوي دكتري برق الكترونيك دانشگاه آزاد تهران مركز
2) دانشجوي دكتري برق مخابرات دانشگاه آزاد تهران مركز

محل انتشار : ششمین کنفرانس بین المللی پژوهش های کاربردی در علوم و مهندسی - آلمان(6carse.com)
چکیده :
برای تعیین بهترین مسیر، روترها از طریق پروتکل‌های مسیریابی با یکدیگر در ارتباط هستند. کارکرد پیام‌های ارسالی از سوی پروتکل‌های مسیریابی، شبیه به افرادی است که در جست‌وجوی سرزمین‌های ناشناخته هستند. پروتکل‌ها پیام‌هایی را به منظور جمع‌آوری اطلاعات مربوط به وضعیت فعلی شبکه و کمک به انتخاب بهترین مسیرها ارسال کرده و از داده‌های به دست آمده برای ایجاد جداول مسیریابی استفاده می‌کنند. توجه داشته باشید که پروتکل‌های مسیریابی همانند پروتکل‌های قابل رویتی مانند IP نیستند، هرچند پروتکل‌های مسیریابی ممکن است روی پروتکل آی‌پی در مقصد قابل مشاهده باشند. همچنین پروتکل‌های مختلف مسیریابی در لایه‌های مختلف مدل OSI، معمولا لایه 3، لایه 4، یا لایه 7 عمل می‌کنند. پروتکل‌های مسیریابی حالت-پیوند روترها را قادر می‌سازند با روترهایی فراتر از روترهای مجاور ارتباط برقرار کنند، در نتیجه، هر روتر می‌تواند به‌طور مستقل نقشه شبکه و بهترین مسیر را بین خود و گره مقصد پیام تعیین کند. این پروتکل‌ها به سرعت تغییرات در شبکه را درک کرده و خود را با آن‌ها تطبیق می‌دهند، اما در مقابل پیکربندی آن‌ها پیچیده بوده و فرآیند اشکال‌زدایی آن‌ها نیز مشکل است. OSPF و IS-IS پروتکل های مسیریابی حالت-پیوند هستند.
کلمات کلیدی : پروتكل روتر مسير يابي آي پي