تحلیلی بر خصوصیات معماری سیاه چادر در استان لرستان با تأکید بر فرم، سیستم ساختمانی و مصالح بوم آورد

زهراسلیمانی باورصاد¹ محمدعلی کاظم زاده رائف² صبا میردرکوندی³

1) دانشجوی کارشناسی معماری، مؤسسه آموزش عالی جهاد دانشگاهی خوزستان
2) عضو هیات علمی گروه آموزشی معماری، مؤسسه آموزش عالی جهاد دانشگاهی خوزستان
3) استاد مدعو گروه آموزشی معماری، مؤسسه آموزش عالی جهاد دانشگاهی خوزستان

محل انتشار : دومین کنفرانس بین المللی معماری، عمران،شهرسازی،محیط زیست و افق های هنر اسلامی در بیانیه گام دوم انقلاب(2icacu.ir)
چکیده :
سیاه چادر استان لرستان به عنوان یکی از رایج ترین و پایدارترین سرپناه ها با تکیه بر خصایص محیطی و فرهنگی بومی ایران است که الهام بخش سازه های غشایی امروزی می باشد. سیاه چادر ساختاری ساده و کاربردی دارد که مورد توجه بسیاری از عشایر زاگرس نشین قرار گرفته است. عشایری که نیاز دارند خانه های خود را حمل کرده و در زمان محدود برپا و جمع آوری کنند. بنابراین خانه های موقتی را طراحی کرده اند که بتواند نیازهای آن ها را فراهم نماید. علاوه بر ویژگی های اقلیمی و امکانات و قابلیت های زمینه ای محیطی، عوامل فرهنگی نیز در پیدایش معماری سیاه چادرها تأثیر بسزایی دارند. سیاه چادر مردمان زاگرس نشین لرستان، با تکیه بر خصوصیات محیطی و فرهنگی به عنوان یکی از پایدارترین سرپناه های رایج عشایر ایران است. در این پژوهش سعی شده، خصوصیات کالبدی سیاه چادر در استان لرستان، با تأکید بر ویژگی های فرم، سیستم ساختمانی و مصالح بوم آورد مورد تحلیل قرار گیرد. روش تحقیق مقاله، توصیفی تحلیلی می باشد که گردآوری مطالب در آن، از طریق منابع مکتوب کتابخانه ای، مقالات و وبسایت های تخصصی و علمی پژوهشی انجام شده است.
کلمات کلیدی : سیاه چادر معماری بومی لرستان مصالح بوم آورد اقلیم سرد کوهستانی