بازتاب هنر خنیاگران هند در ایران از دوره اسلامی به استناد متون مکتوب فرهنگی،با رویکرد جامعه‌شناسی پیِر بوردیو

تهمینه جاودسخن¹ محمدرضا شریف‌زاده² علی‌اکبر جهانگرد³ ابوالفضل داودی رکن‌آبادی⁴ ابوالقاسم دادور⁵

1) دانشجوی دکترای پژوهش هنر، دانشگاه آزاد بین‌الملل کیش
2) - استاد تمام، دانشگاه آزاد تهران مرکز
3) - استادیار، دانشگاه آزاد شیراز
4) استاد تمام، دانشگاه آزاد یزد
5) استاد تمام، دانشگاه الزهرا

محل انتشار : دومین کنفرانس بین المللی معماری، عمران،شهرسازی،محیط زیست و افق های هنر اسلامی در بیانیه گام دوم انقلاب(2icacu.ir)
چکیده :
خنیاگری به مجموع هنرهای نوازندگی و خوانندگی گفته می‌شود. قوم خنیاگرِ گودار در ایران، منشعب از گودارهای هند است که همزمان با دوره اسلامی در عهد ساسانی وارد ایران شده‌اند که دارای پیشینه‌ا‌ی مشترک با یکدیگراند. واکاوی و تحلیل هنر و موسیقی ایشان و نیز زندگی هنری، زندگی فردی، موقعیت اجتماعی، شغل، مکان زندگی، ویژگی‌های فرهنگی و ادبیات آنها از اهداف این جستار است. این تحقیق پژوهشی است کیفی که کار تحقیقاتی در آن کاربردی – نظری است و روش تحقیق آن تحلیلی – تاریخی است و همچنین گرداوری داده‌ها به روش اسنادی انجام شده و سپس مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است. آنچه در این تحقیق آمده است جایگاه خنیاگری در فرهنگ گودارهای ایرانی با توجه به جامعه‌ شناسی هنر از دیدگاه پیِر بوردیو است و همچنین با توجه به اتنوموزیکولوژی، به مردم شناسیِ موسیقی در قوم گودار نیز پزداخته شده است. نتایج حاصله از روند تحقیق، آمیختگی بین موسیقی و شغل ایشان است، همچنین هنر ایشان فراتر از جامعه اجتماعی آنها گام می‌نهد.
کلمات کلیدی : اتنوموزیکولوژی پیربوردیو جامعه‌شناسی خنیاگری گودار