اثربخشی ارتقای هویت مکانی در طراحی معماری خانه های سالمندی بر کاهش افسردگی سالمندان

سحر مجیدی هتکه لویی¹ مهسا حقانی²

1) هیأت علمی گروه معماری، دانشکده معماری¬و شهرسازی، دانشگاه فنی¬و¬حرفه¬اي، تهران، ایران
2) هیأت علمی گروه معماری، دانشکده معماری¬و شهرسازی، دانشگاه فنی¬و¬حرفه¬اي، تهران، ایران

محل انتشار : دومین کنفرانس بین المللی معماری، عمران،شهرسازی،محیط زیست و افق های هنر اسلامی در بیانیه گام دوم انقلاب(2icacu.ir)
چکیده :
آن¬چه افراد کهن¬سال را به خانه سالمندان روانه می¬کند، لزوم وجود حمایت و نگه¬داری ویژه¬ای است که در زمانی خاص، خانواده¬ی این افراد قادر به ارائه¬ی آن نیستند. سالمندان مقیم در آسایشگاه¬‌های سالمندی به دلیل نقل مکان از محل سکونت خود به این آسایشگاه‌¬ها، جدا شدن از گذشته‌¬ی خود و ورود به محیطی جدید که هیچ خاطره¬ای و در نتیجه احساس تعلقی به آن ندارند، به مراتب بیشتر از سالمندان مقیم در منازل مسکونی دچار افسردگی می‌شوند. هدف اصلی در این نوشتار یافتن راهکاری کالبدی در طراحی معماری خانه های سالمندی است به ترتیبی که بتواند زمینه های عدم بروز یا کاهش افسردگی ناشی از حضور دراین فضا را ایجاد کند. مطالعات انجام شده نشان داد که تلاش برای ارتقای هویت مکانی با فضای خانه سالمندان می تواند تا حد زیادی این زمینه را فراهم آورد. فضا¬هایی می¬توانند این امکان را فراهم آوردند که با ذهنییات سالمندان که متاثر از تجربیات مستقیم تا فرهنگ و سنت آن¬هاست، همخوان باشند؛ امکان تداعی و مرور خاطرات گذشته را برای آن ها فراهم کرده و همچنین رویدادپذیر بوده و امکان ایجاد خاطرات جدید را ایجاد کند. دراین مقاله از روش تحقیق کیفی استفاده شده و در بهره¬گیری از منابع کتابخانه ای از رویکرد تحلیلی- توصیفی بهره جسته است.
کلمات کلیدی : هویت هویت مکانی سالمند خاطره.