ساختار و اصول توالی طرح های هندسی روی بدنه خارجی بناهای سنتی مطالعه موردی: گنبد کبود مراغه

احمد پناهی¹

1) عضو هیئت علمی گروه معماری دانشگاه گیلان

محل انتشار : دومین کنفرانس بین المللی معماری، عمران،شهرسازی،محیط زیست و افق های هنر اسلامی در بیانیه گام دوم انقلاب(2icacu.ir)
چکیده :
طرح های تزیینی در معماری ایران ساختمان را همچون پوششی در بر می گیرد و هر نقش چه در اشیا و چه در روی صفحه خارجی بنا جزئی از یک الگوی کلی است و با کنار هم قرار گرفتن این اجزا نقش کامل ایجاد می گردد. طرح تزیینی در معماری ایران باستان در دوره های اشکانیان ، هخامنشیان ، ساسانیان مثل نقوش گیاهی حیوانی و انسانی است که به صورت حجاری روی سنگ در نما به کار رفته است و این نقوش در بیشتر کاخ ها و مقابر این دوره ها دیده می شود و در دوره اسلامی بر حسب اصول اعتقادی و مبانی جهان بینی اسلامی و باور هنرمند ، تزیینات به صورت نقوش هندسی که اهل فن آن را گره می‌نامند و نقوش هندسی «گره» در آثار معماری به دو دسته تقسیم می شوند که عبارت است از نقوش هندسی بدون شمسه و نقوش هندسی با شمسه مرکزی که نقوش به کار رفته در بدنه اضلاع ده‌گانه گنبد کبود مراغه که از ترکیب فرم های هندسی است و دارای فاقد شمسه مرکزی است که در این مقاله به معرفی و تحلیل ساختار و اصول توالی طرح های هندسی آن پرداخته می شود ‌
کلمات کلیدی : واژه‌هاي كليدي: ساختار تزیینات شمسه گره