بررسی نمودهای معماری سنتی و اسلامی ایران

حسین برنایی¹ عیسی حسن زاده²

1) کارشناس حوزه برنامه ریزی شهرداری شیراز
2) کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری-کارشناس حوزه ترافیک شهرداری منطقه 10شهرداری شیراز

محل انتشار : دومین کنفرانس بین المللی معماری، عمران،شهرسازی،محیط زیست و افق های هنر اسلامی در بیانیه گام دوم انقلاب(2icacu.ir)
چکیده :
معماری ایران با نفوذ تدریجی معماری مدرن، وحدت و انسجام پیشین خود را از دست داد و با تداوم آموزش شیوه¬ای، لایه لایه شد. از آن¬پس چهره¬ی شهرها به روزشمار تحولات معماری تبدیل گردید و با ورود هر دوره از فارغ¬التحصیلان دانشکده¬های معماری به بازار کار، گونه¬هایی بدیع و متفاوتی به بناهای شهر افزوده شد.ضرورت بازگشت به معماری کل نگر و طبیعی گذشته، یادآور می شود که در گذشته، پیش از آنکه عوامل جدید، اندیشه های ما را آشفته و درهم سازند؛ هر جامعه ای دارای معماری کل نگر بوده است، اما رفته رفته به صورت جز به جز و به شکل تکه هایی جدای از معماری دیروز و نمونه هایی از معماری فردا در آمد که بناهای گنگ و بعضا ناموزون، ماحصل این عوامل ساختار شکن معماری کل نگر هستند.بنابراین میتوان برای رفع این معضل، به معماری دوره های پیشین یا بهتر بگوییم به معماری کل نگر، طبیعی و منطقی بازگردیم در عین حال که نگاهمان به آینده است. انجام این کار آن اندازه هم دشوار نیست، بلکه برعکس تنها راهکار طبیعی، منطقی بودن در کار آفرینش می باشد. تصمیم درباره ی این که آیا زندگی در راستای همگانی شدن پیش برود یا نه، در حد معمار نیست. او حق ندارد همچون گذشته، خود را تنها وقف ساختمان های یادمانی کند؛ وظیفه ی اوست که اهمیت همگانی شدن خدمات را در جامعۀ امروز و فردا بداند و کار خود را چنان سامان دهد که در خدمت هدفهای گسترده تری باشد که جامعه برای همه ی مردم و زندگی بهتر آنان در نظر دارد.
کلمات کلیدی : معماری سنتی اسلامی ایرانی هویت پایدار