تبیین عناصر هویتی در معماري خانه‌های مسکونی در تقابل با معماری معاصر

مینا قیصری¹ حسین مرادی نصب²

1) دانشجوی دکتری، گروه معماری ، واحد سمنان ، دانشگاه آزاد اسلامی ، سمنان، ایران،
2) استادیار گروه معماری، گروه معماری، واحد سمنان، دانشگاه آزاد اسلامی، سمنان، ایران،

محل انتشار : دومین کنفرانس بین المللی معماری، عمران،شهرسازی،محیط زیست و افق های هنر اسلامی در بیانیه گام دوم انقلاب(2icacu.ir)
چکیده :
ورودی نقطه شروع رابطه مخاطب با اثر است و خصوصیاتی از آشنا بودن ، آشنا کردن ، قابلیت دیده شدن تا دعوت‌کنندگی را در خود دارد. ورودی، عنصر شاخص معماری ایرانی است که به‌عنوان فضای ارتباطی؛ بین بنا با فضاهای شهری شناخته‌شده و غالباً معیاری برای تشخیص ارزش است که می‌توان هویت معماری سنتی را در آن مشاهده کرد..بنابراین بررسی این موضوع می‌تواند ضروری باشد، چراکه ملاحظات نشان می‌دهند که نه‌تنها روند تکامل طراحی فضاهای ورودی در معماری معاصر ایران متوقف‌شده، بلکه یک‌روند نزولی و انحطاطی را طی می‌کند. علاوه بر این عدم تمایز عرصه‌های عمومی، نیمه عمومی و خصوصی، عدم تفکیک فضای عبور با فضای دسترسی ، فقدان خوانایی فضای ورودی، فقدان یا ضعف کارکردهای اجتماعی و فرهنگی ورودی‌ها و بی‌توجهی به طراحی فضاهای ورودی متناسب با کارکرد بنا از دیگر نکاتی هستند که در بسیاری از ورودی‌های بناهای معاصر مشاهده می‌شوند، درحالی‌که در معماری سنتی الگوهای معین، شناخته‌شده و کارآمدی وجود داشته است .آیا الگوی ورودی خانه‌های سنتی می‌تواند در دوره معاصر ایرانی تأثیرگذار باشد. هدف اصلی این مقاله تبیین عناصر هویتی در معماري خانه‌های مسکونی می‌باشد. این مقاله عناصر موجود هویتی خانه‌ها را موردبررسی قرار داده، و پس از آشنا نمودن با مفهوم هویت به بررسی خانه‌های دوره قبل ( معماری سنتی) و بعد پهلوی ( معماری معاصر) و خانه‌های معاصر می‌پردازد. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی است. این نوشتار با نگاهی جزءنگر به تحلیل و بررسی هویت در معماری سنتی خانه‌های ایرانی و مقایسه خانه‌های معاصر می‌پردازد. و این مقاله درنهایت به این نتیجه می‌رسد که هویت بیش از آنکه معطوف به گذشته باشد به بینش معماران مرتبط می‌باشد.
کلمات کلیدی : کلیدواژه: عناصر هویتی معماری سنی مسکن سنتی ایرانی هویت