«تبیین الگوهای طراحی مجتمع مسکونی با رویکرد پایداری اجتماعی»

احمداذریان¹ زهره ترابی²

1) دانش پژوه دکتری معماری، واحد زنجان، دانشگاه آزاد اسلامی، زنجان، ایران
2) استادیار گروه معماری، واحد زنجان، دانشگاه آزاد اسلامی، زنجان، ایران

محل انتشار : هشتمین کنگره سالانه بین المللی عمران، معماری و توسعه شهری(8icsau.ir)
چکیده :
مجتمع هاي مسکوني به عنوان پيچيده ترين و اساسي عملکرد، در عرصه معماري قرن بيستم به حساب آمده و در دهه هاي پاياني قرن بيستم و شروع قرن بيست و يکم، پايداري نیزبه عنوان يکي از مباحث مطرح در کليه عرصه ها، به ويژه در عرصه فضاهاي شهري و معماري مطرح بوده است. اين موضوع ميتواند از طريق سه مولفه اقتصادي، زيست محيطي و اجتماعي در کنار يکديگر به تعادل برسد.وقتی از رویکرد پایداری اجتماعی در طراحی مجتمع مسکونی صحبت می کنیم، هدف طراحی مجتمع های زیستی می باشد که ضمن پاسخگویی به نیازهای متنوع ساکنان، در فراهم نمودن زندگی با کیفیت بالا توأم با آسایش و آرامش مشترک می باشند که در یک مکان خاص زندگی می کنند. که می بایست قادر باشند به سطح بالایی از سلامت، رفاه و امنیت و تعاملات اجتماعی دست یابند. بگونه ای همزمان با آن ارتباطات و مناسبات اجتماعی ساکنان افزایش یابد. از آنجایی که محیط مسکونی فضای اجتماعی است می توان این ادعا را مورد تعامل هویت ساکنان و محیط مسکونی داشت که انسان طبق هویت متصور خود محیط مسکونی را با عناصر معنایی شکل می دهد، تا در یک کنش متقابل نمادین از طریق محیط ساخته شده، خود را با دیگران در تعامل قرار دهد و با توجه به ارزیابی دیگران از محیط مسکونی او، هویت خود را ارزیابی، تثبیت و ارتقاء دهد. پژوهش حاضر سعی در بررسی معیارهای پایداری اجتماعی در مسکن ایرانی که تعادل منحصر به فردی بین دو عرصه خصوصی (مسکن) و عمومی( اجتماع) برقرار کرده است،خواهد داشت. این نوشتار از نوع توصیفی - تحلیلی است و جهت گردآوری اطلاعات از منابع اسنادی - کتابخانه ای بهره برده شده است.
کلمات کلیدی : مجتمع های مسکونی توسعه پایدار معماری پایدار مسکن پایدار پایداری اجتماعی