تبیین الگوی مسکن قابل استطاعت با تأکید بر جایگاه آن در سیاست‌های مسکن ایران
تبیین الگوی مسکن قابل استطاعت با تأکید بر جایگاه آن در سیاست‌های مسکن ایران
رحیم هاشم پور1 محمدکمرروستا2 طه عارف نیا3
1) دانشیار گروه شهرسازی دانشگاه بین المللی قزوین - ایران
2) کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری دانشگاه بین الملل امام خمینی -ایران
3) کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری دانشگاه تربیت مدرس تهران -ایران
محل انتشار :
هشتمین کنگره سالانه بین المللی عمران، معماری و توسعه شهری(8icsau.ir)
چکیده :
مسکن از مهم‌ترین نیازهای انسانی پس موضوع خوراک و پوشاک است که عمده‌ترین بخش سبد خانوار و نیز ارزشمندترین دارایی اکثر خانواده‌های ایرانی را تشکیل می‌دهد. مسکن به‌عنوان بخشی مجزا و حائز اهمیت در برنامه‌های توسعه عمرانی قبل از انقلاب و برنامه‌های توسعه‌ای بعد از انقلاب از ابتدا تاکنون مورد توجه بوده است. ولی علی رغم برنامه‌هایی که در دهه های گذشته صورت گرفت؛ متولیان امر نتوانسته‌اند پاسخ مناسبی به نیازها و انتظارات مردم بدهند.
مصادیق آن را می‌توان در مساکن خالی از سکنه و قیمت بالای مسکن در کشور مشاهده نمود. در این مقاله باهدف بررسی چرایی عدم موفقیت برنامه ریزی مسکن در برآورده کردن انتظارات پیش‌بینی‌شده؛ با تبیین الگوی مسکن قابل استطاعت به‌عنوان مسکن مقرون به صرفه و بیان معیارها و ویژگی‌های آن؛ فارغ از بحث کمی، سعی در پاسخ به دلایل عدم موفقیت برنامه ریزی مسکن خواهیم داشت. برای دستیابی به این امر به بررسی شاخصه های مسکن قابل استطاعت در تجارب کشورهای مختلف از جمله انگلستان، استرالیا، امریکا و هند پرداخته ایم.
روش مورداستفاده در این پژوهش تحلیل کیفی، فرا تحلیل است که با استفاده از آن به بررسی داده‌ها و مطالب موجود پرداخته می‌شود. در کشورهای درحال‌توسعه مانند ایران به دلیل رشد سریع جمعیت و شهرنشینی، مهاجرت‌های داخلی، فقدان منابع مالی کافی و مهم‌تر از همه نبود خط‌مشی، سیاست‌گذاری و برنامه‌های مناسب در خصوص زمین و مسکن این مشکل به‌صورت حاد و بحرانی درآمده است و نشان می‌دهد مشکل مسکن در شهرهای ایران کمبود مسکن نیست بلکه موضوع اصلی بد مسکنی است که می‌توان برای رفع آن به معیارها و شاخصه های مسکن قابل استطاعت توجه نمود تا به‌عنوان راه‌حلی برای خروج کشور از معضل فوق الذکر ارائه نمود.
کلمات کلیدی :
مسکن
استطاعت پذیری
پایداری
ایران
سکونت