کاربرد مفهوم حکمروایی طراحی در شکل گیری میدان امام خمینی شهرتهران

سارا محسن نژاد¹ سید عبدالهادی دانشپور²

1) دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری دانشگاه علم و صنعت ایران
2) دانشیار دانشگاه علم و صنعت ایران

محل انتشار : هفتمین کنفرانس بین المللی پژوهش در علوم و مهندسی و چهارمین کنگره بین المللی عمران، معماری و شهرسازی آسیا(7icrsie.com)
چکیده :
شهرها به عنوان پیچیده ترین و بزرگ ترین محیط انسان ساخت در یک زنجیره بی نهایت با حضور تعداد بیشماری از افراد، در طی زمان مرتبا شکل می‌گیرند، تغییر می‌کنند و دوباره بروزرسانی می‌شوند و همواره در سراسر این زنجیره بی‌انتها، حیطه عمل طراح شهری فقط محدود به ارائه رهنمودهایی برای توسعه شهری بوده است. در واقع در چنین شرایطی طراحان شهری هیچ گاه ابزاری بیش از اسناد هدایت و قدرتی بالاتر از راهنمایی در اختیار نداشته اند تا بتوانند اثرگذاری بیش تری در بالا بردن کیفیت محیط انسان ساخت داشته باشند چه برسد که بخواهند آن را به معنای عام آن طراحی کنند. بنابراین هرگونه تصمیم برای مداخله‌ در محیط انسان ساخت بی‌فایده خواهد بود مگر اینکه ضمانت اجرایی برای آن وجود داشته باشد. البته ضمانت اجرایی نه به معنای تضمین اجرای صفرتا صد یک پروژه منفرد توسط سرمایه گذار و یا نهاد خاص، بلکه به معنای وجود نظامی از حکمروایی که متضمن حضور طراحی در تمام مراحل شکل‌گیری محیط انسان ساخت باشد است. در این پژوهش با تعریف این مفهوم تضمین کننده کیفیت محیط انسان ساخت تحت عنوان حکمروایی طراحی و تعریف نقش دولت در آن از طریق تفسیر نتایج پژوهش های کیفی پیشین از طریق روش فراتحلیل در مورد هر آنچه که در ارتباط با طراحی در میدان امام خمینی واقع در منطقه 12 شهر تهران اتفاق افتاده است، نموداری ارائه شده است که از طریق آن می توان به روندهای موجود و آتی مرتبط با فعالیت های طراحی دست یافت و فهرستی از مواردی که طراحان شهری در هنگام شروع به کار هر فعالیت طراحانه نیاز است تا از آن در ارتباط با نظام اثرگذار بیرونی آگاه باشند تهیه شده است.
کلمات کلیدی : کیفیت طراحی حکمروایی طراحی تحقق پذیری طراحی فرایند طراحی