تحلیل تکیه گاه های پل و بررسی تأثیر اندازه ذرات رسوبات بستر بر آبشستگی آن ها

نوید بختیاری¹

1) کارشناس ارشد عمران، گرایش مهندسی آب و طراحی هیدرولیک، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اهر، تبریز، ایران،

محل انتشار : هفتمین کنفرانس بین المللی پژوهش در علوم و مهندسی و چهارمین کنگره بین المللی عمران، معماری و شهرسازی آسیا(7icrsie.com)
چکیده :
آبشستگی پدیده ای است ک در اثر تغییرالگوی جریان آب رودخانه ها و نهرها ودریا اتفاق می افتد. از آن جائی که اغلب سازه های هیدرولیکی، سبب آشفتگی وضعیت جریان می شوند ممکن است با آبشستگی یا احتمالا ته نشست در مجاورت سازه مواجه شویم. تداوم فرسایش، می تواند منجر به خرابی پی سازه از زیر شود. نتایج مطالعات انجام شده، نشان می دهد که علت اصلی خرابی ژئوتکنیکی پل ها، موج شکن ها و دیوارهای ساحلی آبشستگی و در نتیجه کاهش ظرفیت باربری سازه می باشد. آبشستگی پدیده طبیعی است که بواسطه جریان آب رودخانه ها و یا سیلاب بوجود آمده، و نتیجه آن عمل فرسایش بوسیله جریان آب است، که موجب انتقال و سائیدن مواد از کف، سواحل و اطراف پایه های پل می شود و در بسیاری از موارد منجر به تخریب پل و سازه های هیدرولیکی می گردد. در این مطالعه تأثیر اندازه ذرات رسوبات بستر بر آبشستگی تکیه گاههای کوتاه (نسبت طول پیش آمدگی تکیه گاه به عمق جریان کمتر از یک است) به صورت آزمایشگاهی با استفاده از رسوبات یکنواخت با قطر متوسط ذرات 35/0، 7/0و 5/1 میلی متر در شرایط آب زلال مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که برای رسوبات یکنواخت با (7/0=50d) فرم بستر ریپل تشکیل می شود و برای رسوبات با (7/0<50d) فرم بستر ریپل تشکیل نمی شود. عمق آبشستگی در رسوبات ریپل (7/0>50d) در شرایط آب زلال، در مقایسه با رسوبات غیر ریپل کمتر است.
کلمات کلیدی : آبشستگی اندازه ذرات تکیه گاه پل مدل فیزیکی.