بررسی ویژگی های بناهای دوره آل بویه با هدف به کارگیری در معماری میان افزا(نمونه موردی مدرس ابن سینا)

پریسا روشنایی¹ مهران کاراحمدی² علی جهانگیری³

1) دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه معماری، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه غیردولتی شهیداشرفی، اصفهان، ایران
2) استادیار و عضو هیأت علمی، گروه معماری، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه غیر دولتی شهید اشرفی اصفهانی(ره)، اصفهان، ایران
3) عضو هیأت علمی،گروه معماری،دانشکده فنی و مهندسی ، دانشگاه غیر دولتی شهید اشرفی اصفهانی،اصفهان ،ایران

محل انتشار : هفتمین کنفرانس بین المللی پژوهش در علوم و مهندسی و چهارمین کنگره بین المللی عمران، معماری و شهرسازی آسیا(7icrsie.com)
چکیده :
با ظهور اسلام و تصرف ایران به دست اعراب در سده های نخستین اسلامی گرچه حکومت سیاسی ساسانیان دچار فروپاشی شد، اما فرهنگ و هنر این دوران که دارای بنیان استواری بود هرگز از بین نرفت. بلکه شالوده هنری قرار گرفت که در دوره اسلامی ایران به هنر اسلامی- ایرانی معرف است. دوران آل بویه به عنوان اولین حکومت ایرانی بعد از اسلام که هدف آن احیای فرهنگ و هنر ایران باستان بود بعد از تصرف اصفهان در سال 233 هجری رسماً تأسیس شد. در این دوره هنر و معماری تحت تأثیر هنر ایران پیش از اسلام قرار داشت و برای تزئینات بناهای خود از تزئینات معماری این دوران بهره برد هاند. در این مقاله سعی بر آن است تا وضعیت معماری در دوره ی آل بویه را مورد بررسی قرار داده و میزان تأثیرپذیری آن ها در مدرس ابن سینا در خیابان دردشت اصفهان مورد بررسی قرار دهیم، هدف اساسی این پژوهش بررسی ویژگی های بناهای دوره آل بویه با هدف به کارگیری در معماری میان افزا(نمونه موردی مدرس ابن سینا) می باشد. روش این پژوهش, ترکیبی کمی-کیفی است.
کلمات کلیدی : معماری دوره آل بویه- معماری میان افزا- مدرس ابن سینا