بهره‌گیری از ظرفیت‌های معماری ایرانی با بکارگیری مصالح نوین در راستای تحقق معماری پایدار

نرگس آقابابایی¹ سارا عباس نژاد² علیرضا حلیمی³

1) کارشناس معماری،دانشگاه فنی و حرفه ای دختران نجف
2) دانشجوی کارشناسی معماری،دانشگاه آزاد واحد بین المللی
3) استاد دانشگاه فنی و حرفه ای دختران نجف

محل انتشار : دومین کنفرانس بین المللی پژوهش ها و دستاوردهای نو در علوم، مهندسی و فناوری های نوین(setbconf.com/2nd)
چکیده :
گسترش جمعیت و نیاز روزافزون به ساخت وساز،کمبود منابع و ذخایر وایجاد آلودگی در محیط‌زیست همگی باعث شده تا بحث توسعه‌پایدار و پایداری یکی از مهمترین مباحث در همه زمینه‌ها باشد . امروزه با تغییر زندگی شهری نقش استفاده از تجهیزات و سیستم‌های جدید در ساختمان‌ها بیش ازپیش مورد توجه قرار گرفته‌است . اهمیت انتخاب و استفاده صحیح مواد ، مصالح و متریال‌ها در ساختمان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است . پیشرفت تکنولوژی‌های جدید و استفاده از مصالح نوین هماهنگ با طبیعت می‌تواند نقش بسزایی بر سلامتی و حفظ محیط زیست ایفا کند . استفاده از مصالح هوشمند که مطابق با تغییرات و شرایط محیطی واکنش نشان‌داده و رنگ و شکل خود را طبق نیاز محیط تغییرمی‌دهند و به‌طور کامل با محیط پیرامون خود درتبادل هستند تاثیرچشم‌گیری دربالارفتن عمر مفید ساختمان و کاهش آسیب‌های اکولوژیکی و درنتیجه حفظ منابع طبیعی خواهد داشت . معماری سنتی ایران را می‌توان تبلور معماری‌پایدار دانست و این پایداری را می‌توان در همه اقلیم‌ها مشاهده کرد که به‌صورت معمارانه،هوشمندانه و با مصالح بوم‌آورد به بهترین نحو با محیط زیست پیرامون خود تلفیق شده و باکمترین میزان استفاده از سوخت فسیلی بهترین نتیجه را فراهم می‌آورد. در این مقاله سعی داریم تا بابررسی مصالح نوین و عناصر معماری سنتی ایرانی شیوه‌ای جدید از معماری پایدار ایرانی ارائه دهیم تا ماهیتی سازگارتر با محیت زیست ، فرهنگ و اقلیم خود داشته باشیم.
کلمات کلیدی : معماری سنتی ایرانی معماری پایدار معماری هوشمند طراحی اقلیمگرا مصالح هوشمند و نوین