تقابل‌های معنایی و کارکردهای تربیتی آن در نامه 31 نهج البلاغه

امینه فیروزسنگری¹ محمدمهدی آجیلیان مافوق²

1) دانشجوی کارشناسی ارشد الهیات گرایش علوم قرآن و حدیث، دانشکده‌ی الهیات دانشگاه
2) عضو هیئت علمی دانشکده‌ی الهیات دانشگاه شیراز (نویسنده‌ی

محل انتشار : دومین همایش ملی نهج البلاغه در آراء و اندیشه های اسلام شناسان (nahj.fatemeh-ic.ir)
چکیده :
امام علی(ع) به شیوه‌ی تقابل‌های‌دوگانه یکسری اصول و روش‌های تربیتی را در نامه 31 به امام حسن(ع) توصیه نموده‌اند. توجه به این توصیه‌ها، با نگاه ساختارگرایانه و پساساختارگرایانه با تکیه بر این نامه، موضوع اصلی این پژوهش است. در این مقاله به دنبال پاسخ به چیستی جایگاه رویکرد تربیتی نامه مذکور و مشخص نمودن جنبه‌های روساختی، ژرف‌ساختی و شالوده‌شکنانه آن می‌باشیم. براساس نتایج این پژوهش، مسائلی چون جایگاه ویژه‌ تربیت اسلامی با روش‌های خاص در نامه سی و یکم به اثبات رسید و مشخص گردید که توصیه‌های حضرت در آن مبتنی بر تقابل‌های‌دوگانه می‌باشد.
کلمات کلیدی : نامه 31 نهج البلاغه تعلیم و تربیت اسلامی تقابل‌های معنایی روساخت ژرف‌ ساخت.