مقایسة شفقت‌به‌خود و انعطاف‌پذیری هیجانی مادرانِ کودکان طیف اُتیسم و بهنجار

رؤیا ملاک درآباد¹ امین سیروانی²

1) دانشجوی کارشناسی ارشد روان‌شناسی عمومی، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران.
2) دانشجوی کارشناسی ارشد روان‌شناسی عمومی، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران.

محل انتشار : اولین کنگره ملی مطالعات علوم اعصاب و روان‌شناسی(cnps.ir)
چکیده :
زمینه و هدف: بیش از پدران، مادران نقش مراقبت از کودکان طیف اتیسم را برعهده دارند و به‌نوعی کانون آسیب‌های ناشی از مراقبت از این فرزندان محسوب می‌شوند. شفقت به خود به عنوان یک عامل شناختی-رفتاری و انعطاف‌پذیری هیجانی به‌عنوان یک عامل شناختی با ابعاد هیجانی در چنین والدینی می‌تواند دست‌خوش تغییرات شود. دراین راستا، پژوهش حاضر با هدف مقایسة شفقت‌به‌خود و انعطاف‌پذیری هیجانی مادرانِ کودکان طیف اُتیسم و بهنجار انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نوع علی-مقایسه‌ای بود؛ جامعة آماری این پژوهش را مادران کودکان اتیستیک مراجعه‌کننده به مراکز سازماندهی، درمان و توانبخشی شهر تهران در سال 1401 تشکیل می‌دادند که با روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب و با همتاکردن آزمودنی‌ها از نظر سن و مقطع تحصیلی در دو گروه (20 مادر کودکان طیف اتیسم و 20 مادر کودکان بهنجار) قرار داده شدند. برای جمع‌آوری داده‌های مربوط به متغیرهای پژوهش، از مقیاس شفقت‌به‌خود نف (2003) و مقیاس انعطاف‌پذیری هیجانی رشید و بیات (1398) استفاده شد؛ در نهایت داده‌های جمع‌آوری شده با آزمون تحلیل واریانس در نرم‌افزار SPSS-26 تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: یافته‌ها نشان دادند که مادرانِ کودکان طیف اُتیسم و بهنجار از نظر شفقت‌به‌خود و انعطاف‌پذیری هیجانی تفاوت معناداری دارند. بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به این نتایج، می‌توان گفت که داشتن کودک اوتیستیک برای مادران همراه با آسیب‌های هیجانی و احساس بد نسبت به خویشتن است که این رویداد، نیازمند توجه و مراقبت بیش‌تر نسبت به این والدین است.
کلمات کلیدی : انعطاف‌پذیری هیجانی شفقت‌به‌خود طیف اتیسم مادران