توسعه پایدار شهری و روستایی

طیب یوسفی¹

1) دانشجوی دکتری علوم و مهندسی محیط زیست، دانشگاه آزاد اسلامی واحد

محل انتشار : دومین کنگره بین المللی مهندسی عمران ، معماری ، مصالح ساختمانی و محیط زیست(caucong.com/2nd)
چکیده :
افزایش سرمایه شهرها و به دنبال آن توسعه زیر ساخت¬های شهری باعث استفاده بیشتر از منابع زیست محیطی و بالطبع تأثیرات آن نظیر افزایش انتشار دی اکسید کربن، مصرف آب و تولید زباله می¬گردد. این در حالی است که میزان استفاده از منابع در کشور به طور مستقیم در راستای افزایش سرانه تولید ناخالص ملی تا سطح مشخصی افزایش یافته است، اما زمانی که سرانه تولید ناخالص ملی به سقف معینی برای هر نفر می¬رسد، میزان مصرف منابع نیز کاهش می-یابد. به عنوان مثال میانگین تولید زباله در شش شهری که از سطح بالای سرانه تولید ناخالص ملی برخوردار می¬باشند، برابر ۳۸۲ کیلوگرم در هر سال است که این مقدار هفت کیلوگرم بیشتر از میانگین ۳۷۵ کیلوگرم می¬باشد .شهر¬های که سرانه تولید ناخالص ملی متوسط دارند، از میزان مصرف آب بیشتری(۳۹۳ لیتر) برخوردار می¬باشند. در زمینه انتشار دی اکسید کربن نیز به وضوع دیده می¬شود. شهرهایی که ثروتمند هستند، حدود6/5 تن به ازای هر نفر در هر سال دی اکسید کربن منتشر می¬کنند و شهرهای که از سرانه تولید ناخالص ملی متوسطی بر خوردارند، به میزان 6/7 تن به ازای هر نفر در هر سال دی اکسید کربن منتشر می¬کنند. بطور مثال شهر دهلی یکی از شهرهایی است که کمترین میزان سرانه تولید ناخالص ملی را دارا می¬باشد، اما این شهر تاکنون در مدیریت زباله به نتایج بسیار خوبی رسیده است که از این نظر در رده بالاتر از میانگین جای دارد. این موضوع بیشتر به دلیل توجه شهروندان به کاهش میزان مصرف و بازیافت می¬باشد. سیاست گذاری مناسب در شهر مخصوصاً در زمینه زباله شامل استراتژی قوی در کاهش تولید، استفاده مجدد و بازیافت زباله¬¬ها می¬باشد. شهر¬هایی با این ویژگی نشان می¬دهند که چگونه می¬توان با داشتن منابع محدود به نتایج خوبی رسید و شهری مانند دهلی که فاقد منابع مالی زیاد می¬باشد، نیازی نیست که منتظر باشند تا سیاست¬گذاری مناسب در جهت پایداری منابع صورت پذیرد.
کلمات کلیدی : توسعه پایدار شهری و روستایی