ضرورت اجرای طرح خانه های مقرون به صرفه در شهرهای مرزی ایران (استان مورد برسی: استان سیستان و بلوچستان)

سحر فاتح سقز¹ دکتر بابک خورشیدی² مجید خیرخواه³

1) کارشناس ارشد مهندسی
2) استاد دانشگاه غیر انتفاعی
3) کارشناس ارشد مهندسی

محل انتشار : اولین کنگره بین المللی علوم، مهندسی و فن آوری های نو(secongress.com/1st)
چکیده :
تورم جهانی که در حال حاضر تمام جهان را درگیر کرده است، در کشور های جهان سوم به شکل بسیار وسیعی حس میشود، عمدتا در این کشور ها قدرت خرید مردم به صورت حتی ماهانه نزول میکند و حقوق سالانه پیشرفت چندانی ندارد. اولین و حیاتی ترین معضلی که مردم را متوجه خود می کند، مسکن ایمن است که باعث به وجود آمدن سکونت گاه های غیر رسمی می شود و از یک مشکل فردی به مسئله پر هزینه برای دولت تبدیل خواهد شد. برای کشور پایتخت محور ایران که با این وسعت و جمعیت با بیش از نیمی از تمرکز بودجه دولتی و سرمایه گذاری خصوصی در پایتخت و استان های مرکزی و همچنین دوری از مرکز، عملا شهر های مرزی که وسعت قابل توجه ای دارد با بحران های همه جانبه از جمله بی کاری ، عدم مسکن قابل قبول ، کمبود مراکز اموزش و گاه بلایای طبیعی یک تنه روبروست. با وجود چند دهه سابقه برنامه ریزی و تصویب بدون دغدغه مندی و صرفا تئوریک، آنچه عیان است توزیع ناعادلانه امکانات و خدمات اولیه و ضروری شهروندی بین مناطق مرزی است. طبق آمار رسمی کشوری وضعیت 31استان ایران براساس پنج شاخص عمده مسکن، آب و انرژی، آموزش، بهداشت و خدمات مالی، حاکی است: باوجود ناهمگونی پراکندگی محرومیت‌ ها در این شاخص‌ ها، استان های مرزی وضعیت مطلوبی ندارند بالاخص استان سیستان‌ و بلوچستان در مجموع نسبت به میانگین کشور وضع نا مساعد تری را تجربه می‌ کند، فقر شدید مسکن به تفکیک استان نیز نشان می‌ دهد استان سیستان‌ و بلوچستان با نرخ 32.8درصد، بالاترین نرخ فقر شدید مسکن را دارد، این در حالی است که سیستان دومین استان پهناور ایران نیز می باشد. این تحقیق با نگاه انتقادی و با روش تحقیق تحلیلی-توصیفی به دلایل ضرورت ارائه و احداث خانه های مقرون به صرفه در شهر های مرزی ایران بالاخص جامعه مورد برسی سیستان و بلوچستان میپردازد.
کلمات کلیدی : معضل مسکن مقرون به صرفه مرز محرومیت سیستان و بلوچستان فقر