بكارگيري رویکرد راهبردی برای استفاده پایدار از زمین در کشورهاي در حال توسعه؛ مورد مطالعاتي: كشورهند

رضا ميرزائي¹

1) دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت شهری،دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه هنر، تهران، ایران

محل انتشار : دومین کنفرانس بین المللی معماری و شهرسازی طراحی پایدار و فراگیر برای همگان(aus.apadana.ac.ir)
چکیده :
زمین یک منبع محدود و در عین حال منبعی ضروری برای برآوردن خواسته ها و اهداف اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی است. توسعه فزاینده مرتبط با جمعیت رو به رشد و شهرنشینی و صنعتی شدن مرتبط، فشار فزاینده ای بر منابع زمین دارد. به دلیل استفاده بی رویه و بی رویه از منابع زمین، زمین به طور فزاینده ای تحت تأثیر کاربری های متضاد زمین و رقابت کاربری های منحصر به فرد متقابل قرار می گیرد، علاوه بر نگرانی های جدی و تأثیرات منفی. نگرانی ها حتی می تواند در کشور نوظهوری مانند هند که در حال حاضر بیش از 17% از جمعیت جهان در 2.6% از مساحت جغرافیایی جهان زندگی می کنند جدی تر شود. برنامه ریزی و مدیریت کاربری زمین یک استراتژی شناخته شده برای دستیابی به توسعه پایدار است. یک طرح کاربری به درستی تهیه شده بر اساس رویه های علمی و فنی صحیح و استراتژی های بهره برداری از زمین می تواند به طور منطقی خواسته های آینده را خلاصه کند. این امر همراه با یک فرآیند برنامه ریزی قوی، که در آن جوامع و ذینفعان مختلف درگیر هستند، می تواند فرآیند تصمیم گیری در مورد تخصیص و استفاده از منابع زمین را تقویت کند. مقاله حاضر یک رویکرد استراتژیک برای استفاده پایدار از زمین برای یک کشور نوظهور مانند هند برای دستیابی به اهداف و اهداف اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی خود را شرح می دهد.
کلمات کلیدی : کاربری اراضی چالش ها اصول راهنما رویکرد راهبردی نظام برنامه ریزی.