ارتقاء جایگاه انسان در آموزش معماری دوران معاصر

حسن ترابی¹ راضیه لبیب زاده² حسین ذبیحی³

1) پژوهشگر دوره دکتری تخصصی، دانشکده‌ی عمران، معماری و هنر، دانشگاه علوم و تحقیقات، تهران، ایران.
2) نویسنده‌ی دوم و مسئول، استادیار و عضو رسمی هیئت علمی دانشکده‌ی عمران، معماری و هنر، دانشگاه علوم و تحقیقات، تهران، ایران.
3) نویسنده‌ی سوم ، دانشیار و عضو رسمی هیئت علمی دانشکده‌ی عمران، معماری و هنر، دانشگاه علوم و تحقیقات، تهران، ایران.

محل انتشار : دومین کنفرانس بین المللی پیشرفت های اخیر در مهندسی، نوآوری و تکنولوژی - بلژیک(eitconf.com)
چکیده :
آموزش معماری یکی از موضوعات کلیدی و مهم در ترسیم آینده معماری، پیشرفت و شکوفایی به شمار میآید. معماری گذشته ایران که همواره با تاکید برارزشهای پایدار از جایگاهی ویژه برخوردار بوده، در دوره کنونی با پیدایش لغات دوگانهی سنت و مدرنیته، از میان نگاه حسرت انگیز به گذشته تا شیفتگی الگوهای غربی، دچار نوعی ابهام و سردرگمی شده است. با بررسی مولفه انسان، اصول و بینش عمیق استادان معمار که حین حل مسائل حاکم بر اجرای بنا و ایجاد رابطه بین بنای جدید و بافت محیط و ترسیم روابط صحیح انسانی کسب می‌کردند و انتقال سینه به سینه، دقیق و جزء به جزء آن به شاگردان خویش و آوردن مصادیق جدید برای مفاهیم قدیم و هنجارهای پایدار امید است که بتوان خلاء عمیق جایگاه موثر انسان در آموزش سنتی معماری در آموزش معماری معاصر را بر طرف کرد. آموزش معماری در جامعه امروز ما که ساختار سنتی خویش را وانهاده،ولی به باورها و ارزش‌های پایدار خویش وفادار مانده است باید هر سه مولفه مهارت،دانش و حکمت را در خود داشته باشد تا معمار تربیت شده در این فرآیند با داشتن مهارت‌ها و تجهیز به دانش‌های لازم و آشنایی با تجربیات سرزمینی و جهانی بتواند اثری مبتنی بر حکمت و معرفت بیافریند که در راستای هنجارها و ارزش‌های والای جامعه بوده و گسست موجود بین معماری و ارزشهای اصیل فرهنگی این مرز و بوم را به پیوندی دوباره بدل کند.
کلمات کلیدی : دانش و مهارت جایگاه انسان آموزش معماری معاصر سنت و مدرنیته