مطالعه، مرمت و احیاء خانه ی تاریخی احمد دوست

علی حاجی کلایی¹ حامد ولی زاده²

1) دانشجوی دکتری سازه، گروه عمران، واحد شاهرود، دانشگاه آزاد اسلامی، شاهرود، ایران
2) استادیار، گروه عمران، واحد شاهرود، دانشگاه آزاد اسلامی، شاهرود، ایران

محل انتشار : سومین کنفرانس بین المللی معماری، عمران،شهرسازی،محیط زیست و افق های هنر اسلامی در بیانیه گام دوم انقلاب(3icacu.ir)
چکیده :
چکیده در دنیای امروز حفظ بناهای ارزشــمند تاریخی که هویت فرهنـگی و نشـــــانگر مسیر رشد و تعالی تمدن بشـــری اسـت دارای اهمیت ویژه ای میباشد. هر کشوری تلاش می کند با بکارگیری روش های خاص بهسازی از تخریب آثار تاریخـــی و مـیراث فرهنگی خود در برابربلایای طبیعی و حوادث غیرمترقبه محافظت و نگهداری نماید. کشــــور ایران که دارای تمـدن 5000 ســـــاله می باشد میراث دار بناهای کهن ارزشمند تاریخی فراوانی می باشد. اکثر بناهای تاریخی ایران از مصـالح بنایی نظیر خشــــت و گل وســنگ، چـوب و آجر ساخته شده اند، این گونه مصـالح به علت ضــــعف ساختار فیـــزیکی و پایـین بودن ظرفـــیت کشــشی و برشی آن ها، در برابرنیروهای سهمگین زلزله تاب مقاومت نیاورده و دچار خـسارت های سنـــگین سازه ای و بعــضاً مانند مجــموعه ارگ بم بیــش از 80 درصد ازبنا بشدت تخریب میشود[1]خانه های تاریخی نیز بر اساس نیازهای فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی انسان به عنوان کاربر فضا و همچنین در ارتباط با بستر طبیعی، بنا شده است. حفاظت از آنها به منزله پاسداشت هویت ملی بوده و آگاهی از نحوه عملکرد و نقش اجتماعی شان مبنایی برای شناخت و تببین نظام مدیریت حفاظتی ازاین عناصر ارزشمند بافت های تاریخی است.یکی از رایـج ترین شیوه های حفظ و نگهداری از بناها و یادمان های تاریخی، احیا آن ها متناسب با ظرفیت های موجـود در بنا اســــت. واژه احیا اساسا بنیان فکری و نظری مرمت در بناهای تاریخی است، ورود به جــرگه حیــــات یا اعـــطا زندگی مجدد به بنـــای تاریخی امکانپذیر خواهد بود و اگرغیر این باشد مرمت مفهوم خود را ندارد. احیـاء یک ضـــرورت مشــــروط برای ادامه زندگی بنای تاریخی است به شرط اینکه عملکردها متناسب با ویژگی های ساختاری، اجتماعی بافت و بنــای تاریخی باشد.
کلمات کلیدی : کلید واژه: بهسازی- مرمت- بناهای تاریخی-خانه تاریخی احمد دوست.