فرهنگ کنایات فارسی دیوان امینی تبریزی

هادی رامش¹ حسن پیری² ناعمه خاکپور³

1) دانشجوی کارشناسی ارشد ادبیات فارسی گرایش محض، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان، ایران -
2) دانشجوی کارشناسی ارشد ادبیات فارسی گرایش محض، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان، ایران -
3) دانشجوی کارشناسی زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان، ایران -

محل انتشار : دومین کنفرانس بین المللی پژوهش در حسابداری، مدیریت، اقتصاد و علوم انسانی(meaconf.com/2nd)
چکیده :
سلیمان امینی از جمله شعرای معاصر آذربایجان است که در یکی از روستاهای نزدیک شهر تبریز دیده به جهان گشود. او شاعرای غزل‌سراست و پیرو سبک عراقی و مکتب سعدی و حافظ می‌باشد. زبان و ادبیات فارسی متشکل از ظرایف دقیق و لطیف و نکات سنجیده و دیریاب است که رسیدن به ژرفای آن‌ها مستلزم داشتن اطلاعاتی ویژه می‌باشد. کنایه نیز از جمله صنایع ظریف و زبان و ادب فارسی که دریافت معنی آن برای غیر فارسی‌‎زبانان مشکل می‌نماید؛ حتی خود فارسی‌زبانان نیز اگر با فرهنگ و ادب گذشتۀ خود آشنائی کافی نداشته باشند از عهدۀ درک برخی ترکیبات کنایی برنخواهند آمد. کنایه، سخن گفتن زبان به طرزی غیرواضح است که بهره‌گیری از آن کلام را مؤثرتر می‌سازد. این درحالی است که ذهن آدمی برای دریافت معنی سخنِ کنایه‌دار به فکر و تأمل فرو می‌رود و پس از رسیدن به مقصود مخاطب، حسّی فراتر از سخن بدون کنایه از درون خود ایجاد می‌شود. صنعت کنایه از ارکان علم بیان یا همان صورخیال می‌باشد که از دیرباز توسط بلاغیون در کتب ادب فارسی تثبیت و تدوین گشته است. پژوهش حاضر سعی دارد تا با استخراج برخی از کنایات موجود در دیوان امینی، نخست مبحث کنایه را برای مخاطبان آشکارتر ساخته و همچنین میزان استفادۀ امینی از این عنصر شگرف زبانی را بررسی کند.
کلمات کلیدی : امینی تبریزی کنایه و انواع آن علم بیان صور خیال