تاثیر مصالح و الگوهای معماری بومی اقلیم معتدل و مرطوب در پایداری (مطالعه موردی معماری بومی استان مازندران)

سیده عارفه حسینی نژاد ساروی¹ زهره فقیه خوشابی²

1) کارشناس ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری،ایران-
2) کارشناس ارشد معماری، موسسه آموزش عالی و غیرانتفاعی روزبهان ساری، ایران-

محل انتشار : سومین کنگره بین المللی مهندسی عمران ، معماری ، مصالح ساختمانی و محیط زیست(caucong.com)
چکیده :
معماری مازندران، به عنوان نمونه ای مناسب از هماهنگی و تلفیق بنا با طبیعت، که حاصل عوامل مختلف اقلیمی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و ... است و بیشترین تاثیر را از اقلیم و طبیعت پیرامون خود گرفته است. به نظر می رسد معماری این منطقه از مصالح مورد استفاده تا فرم کلی بنا تحت تاثیر محیط پیرامون می باشد. شناخت مصالح و الگوهای معماری بکار رفته در اقلیم معتدل و مرطوب بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پایدار را در برمی گیرد. شکل گیری معماری بومی متاثر از ویژگی های اقلیمی, روابط اجتماعی, اقتصادی با محیط طبیعی و نمادهای فرهنگی می باشد. در این راستا شناخت ویژگی های اقلیمی، بی شک یکی از عوامل بهینه سازی مصرف انرژی در توسعه پایدار معماری این مناطق می باشد. در این پژوهش که مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و بهره گیری از منابع مکتوب و با رویکرد تحلیلی می باشد، با هدف شناخت معماری بومی اقلیم معتدل و مرطوب از منظر پایداری ابتدا به معرفی مصالح و الگوهای معماری بومی پرداخته و سپس به بررسی تاثیرات آن در خلق معماری پایدار با مصالح بوم آورد و همساز با اقلیم پرداخته شده است. بدلیل تنوع اقلیمی کشور ایران، اقلیم استان مازندران به عنوان نمونه موردی این پژوهش، مورد مطالعه قرار گرفته است. بررسی مؤلفه‌های معماری بومی مازندران به روشن شدن مبانی طراحی پایدار در معماری مازندران منجر خواهد شد.
کلمات کلیدی : معماری پایدار اقلیم معتدل و مرطوب مصالح بوم آورد معماری بومی مازندران