واکاوی معنای هندسه در معماری سنتی ایران و کاربرد آن در معماری معاصر (نمونه موردی: خانه تاریخی طباطبایی‌ها شهر کاشان)

زهرا بیدخوری¹ نسرین رباط جزی²

1) دانشجوی کارشناسی ارشد، گرایش معماری، دانشگاه یزد
2) دانشجوی کارشناسی ارشد، گرایش معماری، دانشگاه حکیم سبزواری

محل انتشار : سومین کنگره بین المللی مهندسی عمران ، معماری ، مصالح ساختمانی و محیط زیست(caucong.com)
چکیده :
تاکید معماری ایرانی بر زیبایی و هندسه ابزار قدرتمندی است که معماران ایرانی را قادر می سازد تا نسبت های فضایی را بسنجند و تعادل، نظم و زیبایی را بر روی زمین ایجاد کنند. از آنجایی که هدف معماری تسخیر روح و هوش است، هندسه ابزاری است در دستان معماران ایرانی که از آن برای پرورش اشکال گیاهی و جانوری که ذاتاً مقدس هستند، استفاده کنند. در بناهای معماری، همه ابعاد از نظر کمال (ارتفاع، طول و عرض) و اجزای آنها (از جمله نقوش هندسی روی سطح) به یکدیگر وابسته بوده و هرگز از هندسه جدا نیستند. پژوهش از نظر هدف توصیفی‌تحلیلی و از نظر ماهیت کیفی است. به منظور گردآوری اطلاعات از ابزارهای مطالعات کتابخانه‌ای، مشاهده و قیاس تطبیقی استفاده شده است. بنابراین هنر هندسه کلید ایجاد انسجام بین ساختمان و ایده هایی است که سازنده در ذهن دارد. به عبارت دیگر، هندسه بخشی از تجسم مفهوم زیبایی در معماری است. به کارگیری فرم‌های هندسی در طراحی و معماری توسط معماران امری جداناپذیر است چرا که برای ایجاد محیطی خاص و استثنایی معمار ملزم خواهد بود که از فرم‌ها و شکل‌های مختلف استفاده کند. در این پژوهش، معنای هندسه در معماری سنتی بررسی شده و یافته‌های این مقاله می‌تواند در کنار مطالعات مشابه دیگر در جهت بازشناسی آثار معماری ایران و بازیابی هویت اصیل اسلامی-ایرانی آن به کار رود. این که از چه هندسه‌های جهت برقراری ارتباط اجزاء در پلان و نما با چه مدولی استفاده شود، در اختیار معماران بوده و خلاقیت و دانش در آن به نوعی مهارت و رقابت بین آنان بوده است.
کلمات کلیدی : هندسه معماری سنتی معماری معاصر خانه تاریخی.